Ev
Kültür
Sanat molasına kaçış: “Geceyi hayal ettim”, Andrea Breth
Büyük usta yönetmen Andrea Breth, dünyadan uzaklaşır ve Berliner Ensemble’daki bir müzikal şiir albümünün sayfalarını karıştırır.
Ulrich Seidler
Peter Luppa, bir bavulda yatıyor ve topluluk, Berliner Ensemble’da Andrea Breth’in “I dreamed the night” filminden bir sahnede.imago
Gri duvarlar ve bir avuç kapıyla Raimund Orfeo Voigt, Berliner Ensemble’da gerçekliğin mantıksal boyutlarını çözüyor. Büyük usta Andrea Breth’in perşembe günü prömiyeri yapılan şiirsel kolajı “I dreamed the night” için sahne tasarımcısı hem kapalı hem de çok yönlü bir alan yarattı: sığınak veya sandık deposu, oturma odası veya ofis arasında bir şey. karmaşık, bir sokak kanyonu veya bir ölümsüz kukla tiyatrosu, Appellplatz veya Autobahn tüneli – üzerinde oynanacak rüya dünyası sabit değildir ve tutarlılığını, yerçekimi yönünü, derinliğini ve genişliğini değiştirir.
Bunun için hareketli duvarlar ve görünmez derz ve kenarlara sahip kaplama dışında hiçbir şeye ihtiyaç yoktur. Köşeler tersyüz oluyor, acil çıkışlar hiçbir yere koşuşturuyor, ön planlar ve Haberin Detaylarılar kama, kaçış noktası, odak uzaklığı ve odak sanki Kafka kalemi çizmiş gibi zıplıyor. Jens Kilian’ın kostümlerinde, daha da genişleyen ve seçici bir şekilde kontrast oluşturan gri, Alexander Koppelmann’ın ışık ve gölgeyi dengeli, nazik kullanımında nüansların ve farklılaşmaların görkemine izin veriyor: renk sıcaklığındaki yalnızca hafif bir düşüş Biedermeier atmosferini terk ediyor. mobilya cilası ve taze pişmiş ekmek kokusu saniyeler içinde sağır olur, öyle ki birdenbire bir yer altı otoparkının nemli çimento ve egzoz gazlarının kokusunu aldığınızı düşünürsünüz.
Dördüncü duvarı kaplayan bir tül, arkasında olanları bir filmi anımsatan hafif bir bulanıklık ve grenliliğe taşıyor. Yumuşak bir şekilde çizilen dünya, şiirin eritme potası olan kitap tozu, kül, kırağı veya küfle kaplı gibi görünüyor. Bedensiz görünen bu görüntülere ve kansız figürlere zaman zaman üflemek ister insan.
Rüya sıkıcı kurallar tanımıyor
Andrea Breth yarım asırdır tiyatro yapıyor ve nasıl yapıldığını biliyor. Yalnızca zanaatkarlık ve bilgi, yalnızca izleyicilerden değil, aynı zamanda Berliner Ensemble’da neler yapabileceklerini gösteren zanaatkarlardan ve atölyelerden de saygı görüyor. Yönetmenin bu kez anlam ve ruh katmanlarına girmek için uzun metrajlı bir oyun sahnelememesi, bunun yerine 500 edebi metin, müzik ve internetten buluntulardan oluşan bir seçkiyi bir akşamda birleştirmesidir. program kitapçığına göre, yeni ve belli bir yorgunluğu ve büyük ölçekli bir proje iddiasını umursama isteğini gösteriyor. Anlatı akışı ve karakterler yalnızca ima ediliyor, bir izleyici olarak her şeyi kendiniz bir araya getirebilirsiniz. Ama buna gerek yok, çünkü bunun rüyalarla ilgili ve rüyalardan yapılmış bir akşam olduğunu biliyorsun. Ve rüya dramaturjisi, nedensellik, kronoloji veya tutarlılık gibi sıkıcı kurallar bilmez.
Corinna Kirchhoff bir spitz ile düet yapıyorRuth Walz
Burada bir kez olsun, dünyadan sessizce uzaklaşma arzusunun gizlenmediği program kitapçığından çalınan bir cümle var: yapım “aşırı gürültülü bir dünyada, güzele, şefkate açık, açıklanamaz bir sanatsal kırılma”. ve sıradan, ne mümkünse – aynı zamanda gülmek ve dilek dilemek için.” Evet, sanat molası çok iyi bir şey ama aynı zamanda akşam kaçtığı şeyden de yararlanıyor. Krizlerle dolu dünyanın, parçalanmış toplumun, bireylerin bodurlaşmış dikkatlerinin kafa karışıklığı ve parçalanması. Yalnızca herhangi bir tehdit ve meydan okuma gizlidir. Sanki Breth, işten sonra bir kadeh şarap eşliğinde bulunmuş bir şiir albümünün sayfalarını karıştırıyor ve düşüncelerinin dolaşmasına izin veriyor. Paul Celan, Heiner Müller, Ingeborg Bachmann veya Fernando Pessoa gibi ağır sikletler bile akın akın geliyor; Herta Müller, Erich Fried veya Thomas Brasch’ın şiirleri tuhaflık broşlarıyla tutturulmuş.
Ruh hali açısından bana yer yer Christoph Marthaler’ı, yer yer Robert Wilson’ı hatırlatıyor, David Lynch, Ulrich Seidl ve No-Theater’ın dünyasından alıntılar yapıyor ama utangaç ve yapmacık kalıyor. Oyuncuların cesaretle ellerinden gelenin en iyisini yapması ve performanslarından numaralar çıkarması insanı mutlu ediyor, aynı zamanda akşam gerçekten bu anlarda edebi-müzikal bir kültür programına bölünüyor.
Johanna Wokalek’in beyaz palyaço yüzünün Eddie Cooley’nin “Fever” blues’unun Fransızca versiyonunu elinde bir şarap kadehi ile söylediğinde ve topukları çantasının askısına dolandığında nasıl eriyip yer değiştirdiği ve yine de komedi yeteneğinin her zaman yanında kalması ne güzel. biraz ekranda. Martin Rentzsch’in büyük ve iyi cilalanmış bir çatal bıçak kutusu kabare sunum ve taklit sanatlarına sahiptir. Alexander Simon kendinden emin bir sesle, çok yönlü toplu oyunla ve Friedrich Hollaender’ın “Her şeyi bacaklarımla yaparım” sözünün bir muz kabuğunun yanından sorunsuzca geçen bir versiyonuyla ikna ediyor. Corinna Kirchhoff bu akşamdan gözle görülür bir şekilde keyif alıyor ve büyük ihtimalle bir karakteri, yani boşa geçen on yılların ardından kendini hayatının geç bir noktasında bulan ve her şeyin yeniden tamamen farklı bir yere gidebileceği bir kadını – ve aniden rüyası -Puma’yı tanıyan bir kadını tanıyacak. kaçtığı kişi, artık çok uzun süredir evcilleştirdiği libidosundan güvende değil.
Kâğıdın hışırtısında ve gösteri sanatının el kol hareketlerinde bir yaşam kıvılcımının parlayıp seyircide bir şeylere dokunması da hiç şüphesiz Komische Oper’den ödünç alınan ve çok idareli bir şekilde onunla ilgilenen müzik yönetmeni Adam Benzwi’nin sayesindedir. ve ihtiyatlı bir şekilde bir veya diğer kelimenin uçmasına yardımcı olur. Bununla birlikte, akşamın hüznü bir yandan kazanılmış, diğer yandan istemsiz görünür ve eve kötü bir ruh hali olarak gelir.
Bu gece rüya gördüm. Müzikle oyunculuk17, 28, 29 Mart, 25, 26 Nisan saat 19.30’da Berliner Ensemble’da, biletler ve bilgi için Tel.: 28 40 81 15 veya www.berliner-ensemble.de
Kültür
Sanat molasına kaçış: “Geceyi hayal ettim”, Andrea Breth
Büyük usta yönetmen Andrea Breth, dünyadan uzaklaşır ve Berliner Ensemble’daki bir müzikal şiir albümünün sayfalarını karıştırır.
Ulrich Seidler
Peter Luppa, bir bavulda yatıyor ve topluluk, Berliner Ensemble’da Andrea Breth’in “I dreamed the night” filminden bir sahnede.imago
Gri duvarlar ve bir avuç kapıyla Raimund Orfeo Voigt, Berliner Ensemble’da gerçekliğin mantıksal boyutlarını çözüyor. Büyük usta Andrea Breth’in perşembe günü prömiyeri yapılan şiirsel kolajı “I dreamed the night” için sahne tasarımcısı hem kapalı hem de çok yönlü bir alan yarattı: sığınak veya sandık deposu, oturma odası veya ofis arasında bir şey. karmaşık, bir sokak kanyonu veya bir ölümsüz kukla tiyatrosu, Appellplatz veya Autobahn tüneli – üzerinde oynanacak rüya dünyası sabit değildir ve tutarlılığını, yerçekimi yönünü, derinliğini ve genişliğini değiştirir.
Bunun için hareketli duvarlar ve görünmez derz ve kenarlara sahip kaplama dışında hiçbir şeye ihtiyaç yoktur. Köşeler tersyüz oluyor, acil çıkışlar hiçbir yere koşuşturuyor, ön planlar ve Haberin Detaylarılar kama, kaçış noktası, odak uzaklığı ve odak sanki Kafka kalemi çizmiş gibi zıplıyor. Jens Kilian’ın kostümlerinde, daha da genişleyen ve seçici bir şekilde kontrast oluşturan gri, Alexander Koppelmann’ın ışık ve gölgeyi dengeli, nazik kullanımında nüansların ve farklılaşmaların görkemine izin veriyor: renk sıcaklığındaki yalnızca hafif bir düşüş Biedermeier atmosferini terk ediyor. mobilya cilası ve taze pişmiş ekmek kokusu saniyeler içinde sağır olur, öyle ki birdenbire bir yer altı otoparkının nemli çimento ve egzoz gazlarının kokusunu aldığınızı düşünürsünüz.
Dördüncü duvarı kaplayan bir tül, arkasında olanları bir filmi anımsatan hafif bir bulanıklık ve grenliliğe taşıyor. Yumuşak bir şekilde çizilen dünya, şiirin eritme potası olan kitap tozu, kül, kırağı veya küfle kaplı gibi görünüyor. Bedensiz görünen bu görüntülere ve kansız figürlere zaman zaman üflemek ister insan.
Rüya sıkıcı kurallar tanımıyor
Andrea Breth yarım asırdır tiyatro yapıyor ve nasıl yapıldığını biliyor. Yalnızca zanaatkarlık ve bilgi, yalnızca izleyicilerden değil, aynı zamanda Berliner Ensemble’da neler yapabileceklerini gösteren zanaatkarlardan ve atölyelerden de saygı görüyor. Yönetmenin bu kez anlam ve ruh katmanlarına girmek için uzun metrajlı bir oyun sahnelememesi, bunun yerine 500 edebi metin, müzik ve internetten buluntulardan oluşan bir seçkiyi bir akşamda birleştirmesidir. program kitapçığına göre, yeni ve belli bir yorgunluğu ve büyük ölçekli bir proje iddiasını umursama isteğini gösteriyor. Anlatı akışı ve karakterler yalnızca ima ediliyor, bir izleyici olarak her şeyi kendiniz bir araya getirebilirsiniz. Ama buna gerek yok, çünkü bunun rüyalarla ilgili ve rüyalardan yapılmış bir akşam olduğunu biliyorsun. Ve rüya dramaturjisi, nedensellik, kronoloji veya tutarlılık gibi sıkıcı kurallar bilmez.
Corinna Kirchhoff bir spitz ile düet yapıyorRuth Walz
Burada bir kez olsun, dünyadan sessizce uzaklaşma arzusunun gizlenmediği program kitapçığından çalınan bir cümle var: yapım “aşırı gürültülü bir dünyada, güzele, şefkate açık, açıklanamaz bir sanatsal kırılma”. ve sıradan, ne mümkünse – aynı zamanda gülmek ve dilek dilemek için.” Evet, sanat molası çok iyi bir şey ama aynı zamanda akşam kaçtığı şeyden de yararlanıyor. Krizlerle dolu dünyanın, parçalanmış toplumun, bireylerin bodurlaşmış dikkatlerinin kafa karışıklığı ve parçalanması. Yalnızca herhangi bir tehdit ve meydan okuma gizlidir. Sanki Breth, işten sonra bir kadeh şarap eşliğinde bulunmuş bir şiir albümünün sayfalarını karıştırıyor ve düşüncelerinin dolaşmasına izin veriyor. Paul Celan, Heiner Müller, Ingeborg Bachmann veya Fernando Pessoa gibi ağır sikletler bile akın akın geliyor; Herta Müller, Erich Fried veya Thomas Brasch’ın şiirleri tuhaflık broşlarıyla tutturulmuş.
Ruh hali açısından bana yer yer Christoph Marthaler’ı, yer yer Robert Wilson’ı hatırlatıyor, David Lynch, Ulrich Seidl ve No-Theater’ın dünyasından alıntılar yapıyor ama utangaç ve yapmacık kalıyor. Oyuncuların cesaretle ellerinden gelenin en iyisini yapması ve performanslarından numaralar çıkarması insanı mutlu ediyor, aynı zamanda akşam gerçekten bu anlarda edebi-müzikal bir kültür programına bölünüyor.
Johanna Wokalek’in beyaz palyaço yüzünün Eddie Cooley’nin “Fever” blues’unun Fransızca versiyonunu elinde bir şarap kadehi ile söylediğinde ve topukları çantasının askısına dolandığında nasıl eriyip yer değiştirdiği ve yine de komedi yeteneğinin her zaman yanında kalması ne güzel. biraz ekranda. Martin Rentzsch’in büyük ve iyi cilalanmış bir çatal bıçak kutusu kabare sunum ve taklit sanatlarına sahiptir. Alexander Simon kendinden emin bir sesle, çok yönlü toplu oyunla ve Friedrich Hollaender’ın “Her şeyi bacaklarımla yaparım” sözünün bir muz kabuğunun yanından sorunsuzca geçen bir versiyonuyla ikna ediyor. Corinna Kirchhoff bu akşamdan gözle görülür bir şekilde keyif alıyor ve büyük ihtimalle bir karakteri, yani boşa geçen on yılların ardından kendini hayatının geç bir noktasında bulan ve her şeyin yeniden tamamen farklı bir yere gidebileceği bir kadını – ve aniden rüyası -Puma’yı tanıyan bir kadını tanıyacak. kaçtığı kişi, artık çok uzun süredir evcilleştirdiği libidosundan güvende değil.
Kâğıdın hışırtısında ve gösteri sanatının el kol hareketlerinde bir yaşam kıvılcımının parlayıp seyircide bir şeylere dokunması da hiç şüphesiz Komische Oper’den ödünç alınan ve çok idareli bir şekilde onunla ilgilenen müzik yönetmeni Adam Benzwi’nin sayesindedir. ve ihtiyatlı bir şekilde bir veya diğer kelimenin uçmasına yardımcı olur. Bununla birlikte, akşamın hüznü bir yandan kazanılmış, diğer yandan istemsiz görünür ve eve kötü bir ruh hali olarak gelir.
Bu gece rüya gördüm. Müzikle oyunculuk17, 28, 29 Mart, 25, 26 Nisan saat 19.30’da Berliner Ensemble’da, biletler ve bilgi için Tel.: 28 40 81 15 veya www.berliner-ensemble.de