Ayrılık Derdi Yaşayan Çocuklar
Okula giderken, kreşin kapısında, işe giderken,“anne sen burada kal, gitme, beni bırakma” üzere tabirlerle ya da yalnızca ağlama ve öfke krizleriyle çocuğunuz sizden ayrılmakta zorlandığını aşikâr ettiğinde aslında çocuğunuzda ne oluyor?
Çocuğunuz bu tasayı yaşadığında sizin bu anlardaki his ve kanılarınız neler oluyor? Olaya nasıl bir taraftan bakıyorsunuz?
Burada bir yol ayrımı çıkıyor önünüze. Çocuğunuzun bu davranışlarını bir sorun ve olmaması gereken durumlar olarak mı görüyorsunuz yoksa çocuğum bu korkuyu yaşıyorsa çocuğumun burada neye gereksinimi var, bu yansıyı vermesindeki asıl niye ne formunda mi bakıyorsunuz? Aslında mevzuya ikinci bakış açısı ile yaklaştığınızda çocuğunuza ve kendinize yardım etmeye başlıyorsunuz.
Peki ne yapacağım?
∙ Ayrılık niye gerçekleşiyorsa bu çocukla açıkça konuşulmalıdır.
Çocuk bir anda ayrılıkla yüzleşmemelidir. Örneğin okula gidecekse niye okula gittiği, ebeveyn seyahate gidecekse niye gideceği ne kadar daha sonra geleceği çocuğa anlayabileceği biçimde anlatılmalıdır. Ebeveynin her vakit geri döneceği söylenmelidir.
∙ Çocuğun hislerini anlayabilen empatik yerde durmak ayrılık derdi yaşayan çocuğunuza verebileceğiniz en büyük takviyelerden biridir. “Üzgün hissediyorsun.”,“Gitmemi istemiyorsun” üzere aynalamalarla çocuğun hissini isimlendirip yönetmesine yardımcı olabilirsiniz.
∙ Aranızda ayrılık ritüeli belirleyebilirsiniz. Örneğin, bir objeyi ikinizin özel objesi yapabilirsiniz. Sizi her özlediğinde o objeye sarılabilir. Şayet kreş ya da okula gidiyorsa onun eline ve kendi elinize birer kalp çizip sizi her özlediğinde o kalbe bakabileceğini, o her baktığında sizin de onu düşüneceğinizi söyleyebilirsiniz.
∙ Birinci defa yaşanacak ayrılık süreçlerinde çocuğun ağlamamasını beklemek gerçekçi değildir. Çocuklar tasalarını ağlayarak, öfke nöbetleri ile dışa vurabilir. Ebeveynler çocukların bu hisleri yaşamasına alan tanımalıdır. Ayrıyeten çocuğa siz gittiğinizde de inançta olacağı hissettirilmelidir.
Okula giderken, kreşin kapısında, işe giderken,“anne sen burada kal, gitme, beni bırakma” üzere tabirlerle ya da yalnızca ağlama ve öfke krizleriyle çocuğunuz sizden ayrılmakta zorlandığını aşikâr ettiğinde aslında çocuğunuzda ne oluyor?
Çocuğunuz bu tasayı yaşadığında sizin bu anlardaki his ve kanılarınız neler oluyor? Olaya nasıl bir taraftan bakıyorsunuz?
Burada bir yol ayrımı çıkıyor önünüze. Çocuğunuzun bu davranışlarını bir sorun ve olmaması gereken durumlar olarak mı görüyorsunuz yoksa çocuğum bu korkuyu yaşıyorsa çocuğumun burada neye gereksinimi var, bu yansıyı vermesindeki asıl niye ne formunda mi bakıyorsunuz? Aslında mevzuya ikinci bakış açısı ile yaklaştığınızda çocuğunuza ve kendinize yardım etmeye başlıyorsunuz.
Peki ne yapacağım?
∙ Ayrılık niye gerçekleşiyorsa bu çocukla açıkça konuşulmalıdır.
Çocuk bir anda ayrılıkla yüzleşmemelidir. Örneğin okula gidecekse niye okula gittiği, ebeveyn seyahate gidecekse niye gideceği ne kadar daha sonra geleceği çocuğa anlayabileceği biçimde anlatılmalıdır. Ebeveynin her vakit geri döneceği söylenmelidir.
∙ Çocuğun hislerini anlayabilen empatik yerde durmak ayrılık derdi yaşayan çocuğunuza verebileceğiniz en büyük takviyelerden biridir. “Üzgün hissediyorsun.”,“Gitmemi istemiyorsun” üzere aynalamalarla çocuğun hissini isimlendirip yönetmesine yardımcı olabilirsiniz.
∙ Aranızda ayrılık ritüeli belirleyebilirsiniz. Örneğin, bir objeyi ikinizin özel objesi yapabilirsiniz. Sizi her özlediğinde o objeye sarılabilir. Şayet kreş ya da okula gidiyorsa onun eline ve kendi elinize birer kalp çizip sizi her özlediğinde o kalbe bakabileceğini, o her baktığında sizin de onu düşüneceğinizi söyleyebilirsiniz.
∙ Birinci defa yaşanacak ayrılık süreçlerinde çocuğun ağlamamasını beklemek gerçekçi değildir. Çocuklar tasalarını ağlayarak, öfke nöbetleri ile dışa vurabilir. Ebeveynler çocukların bu hisleri yaşamasına alan tanımalıdır. Ayrıyeten çocuğa siz gittiğinizde de inançta olacağı hissettirilmelidir.