Bağlanmak denince aklımıza türlü türlü şeyler geliyordur, eminim. Bir beşere, canlıya, eşyaya, olaya, ana, pay kapılmalarımızın hepsinin ismine bağlanmak diyoruz. Seviyoruz ismi bağlanmak oluyor, vazgeçemiyoruz bir daha ismi bağlanmak oluyor. Çok severek yediğimiz bir yemeği daima tıpkı yerde söylemiş olduğimizde bile ‘bağlandım’ diye işin ortasından çıkıveriyoruz. İçimizdeki bizi harekete geçiren, bize coşku veren her hissin ismini bağlanmak koymuşuz. Bakalım gerçekten yanlışsız mu yapıyoruz ? Psikolojiye bakılırsa bağlanma; bireyin, diğer bir şahıstan yakınlık bekleme eğilimi ve bu kişi yanında olduğunda bireyin kendisini inançta hissetmesi, olarak tanımlanıyor. Yani bizim içimizdeki her kıpırtıya ve vazgeçememe hissine yönelttiğimiz bu kavram yalnızca bireyleri kapsıyor. Çok sevdiğimiz için daima birebir yerde tıpkı makarnayı söylemek sanırım midemize biraz düşkünlüğümüzden kaynaklanıyor.
Psikolojide ki tarifiyle bağlanma karşımızdaki insanı salt gereksinimlerimizi karşılayacak bireyler olarak görmememizi söyler ve bunu kabul eder. Bizlerse birine bağlandığımızı hissettiğimiz an, bizim için her şeyi yapması gereken bireyler olarak görürüz karşımızdakini. Üzüldüğümüzde bunu dindirecek tek kişi bağlandığımız kişi oluverir ya da memnun anlarımızın bütün niçinleri o bireyde toplanır yahut o kişi bizi daima memnun etmek zorundadır. Bu manada sanırım daima bir arada bağlanmayı yanlış anlamışız ve bu türlü de baya memnunuz.
Asırlardır bütün kitaplar, sinemalar, müzikler, türküler bize bu hissin dünyanın en yegana şeyi olduğunu söyler. Onca acının, derdin altında birbirine kavuşmak için kendinden vazgeçen insanları mevzu alırlar. Her kelamın altında bir gözyaşı bir vazgeçiş tahminen de kavuşamama hissiyle bütün benliğini kaybediş vardır. Birtakım vakit içinder sevgilerinin, damarlarında akarcasına hissettikleri o aşkın devam etmesi için bir tek olgunun ‘bağlanmanın’ yetmediğini anlatırlar. Tüm dünya karşılarına dikildiğinde, atacak son bir adımları kaldığında o adımı işte o şahsa yanlışsız attıklarını gösteriyorlar. Bağ kurmanın, karşı taraftan salt sevgi beklentisi üzerine kurulması gerektiğini o kadar hoş özetlemişler ki… Artık baktığımızda vazgeçişlerin ismini ‘yapamam’lar alıyor. Gitmek için mazeretler çoğalıyor ve kendi ömrünü düşünen koca bir güruh sevgisini bir kenarda beklemeye bırakıp kendisi için en doğrusu olduğuna inandığı hayat basamaklarını çıkmaya çalışıyor. Sevgisizliğin olmadığı bir yerde tıkanacaklarından habersiz, gece yattıklarında vazgeçtikleri o bağın ilmek ilmek ayrılmış köşelerine tutunacaklarını bilmiyorlar. Vakit insanlara acımasızlaştıkça, beşerler bağlandıkları şahıslara karşı daha ketun bir tutum sergileyerek o histen kaçmak için tabana kuvvet koşuyorlar. O yüzden diyebilirim ki, ne hoşmuş eski vakit içinderdaki her şey üzere eski vakit aşkları da… Kim ne derse desin asla vazgeçmeden yaşanması için son nefesine kadar uğraşılan o sevdalar. Bir çift göz görmek için aşılan dağlar ya da sevdiğine ulaşsın diye gazeteye verilen mektuplar… İnsan sevdiğine sevdiği kadar fedakarlık gösteriyormuş bu biçimdelar. Yaşanılan tek bir an’a değil onu yaşatan şahsa bağlanıyormuş kalpler. kimi vakit sevginin yetmediğini, ne yapılırsa yapılsın ortadaki o bağın bir makasla el birliğiyle nasıl kesildiğini anlatmak için bile o denli hoş cümleler kurulmuş ki. kimi vakit de o sevgiye, o ortadaki aşılamaz bağa bir şey olmasın diye nasıl vazgeçildiğini anlatmışlar. Tıpkı İzzet Günay’ın, Türkan Şoray’a dediği üzere: ‘Sevgi de yetmiyormuş, epeyce evvelce rastlaşıcaktık.’
Kalbinizden geçenin yolunuza ışık olduğu an’lara sıkı sıkı sarılın. Kronikleşmiş bağlardan sıyrılıp kilometrelerce yol koşsanız da yolun ucunda sizi bekleyene tıpkı hisle tutunacaksanız bu duyguya sarılın. Ve düşünün ki o vazgeçemem sandığınız şey bir ipin ucu mu yoksa iki çift göz mü ? Artık soruyorum size, bağlandık mı, gerçekten?
Psikolojide ki tarifiyle bağlanma karşımızdaki insanı salt gereksinimlerimizi karşılayacak bireyler olarak görmememizi söyler ve bunu kabul eder. Bizlerse birine bağlandığımızı hissettiğimiz an, bizim için her şeyi yapması gereken bireyler olarak görürüz karşımızdakini. Üzüldüğümüzde bunu dindirecek tek kişi bağlandığımız kişi oluverir ya da memnun anlarımızın bütün niçinleri o bireyde toplanır yahut o kişi bizi daima memnun etmek zorundadır. Bu manada sanırım daima bir arada bağlanmayı yanlış anlamışız ve bu türlü de baya memnunuz.
Asırlardır bütün kitaplar, sinemalar, müzikler, türküler bize bu hissin dünyanın en yegana şeyi olduğunu söyler. Onca acının, derdin altında birbirine kavuşmak için kendinden vazgeçen insanları mevzu alırlar. Her kelamın altında bir gözyaşı bir vazgeçiş tahminen de kavuşamama hissiyle bütün benliğini kaybediş vardır. Birtakım vakit içinder sevgilerinin, damarlarında akarcasına hissettikleri o aşkın devam etmesi için bir tek olgunun ‘bağlanmanın’ yetmediğini anlatırlar. Tüm dünya karşılarına dikildiğinde, atacak son bir adımları kaldığında o adımı işte o şahsa yanlışsız attıklarını gösteriyorlar. Bağ kurmanın, karşı taraftan salt sevgi beklentisi üzerine kurulması gerektiğini o kadar hoş özetlemişler ki… Artık baktığımızda vazgeçişlerin ismini ‘yapamam’lar alıyor. Gitmek için mazeretler çoğalıyor ve kendi ömrünü düşünen koca bir güruh sevgisini bir kenarda beklemeye bırakıp kendisi için en doğrusu olduğuna inandığı hayat basamaklarını çıkmaya çalışıyor. Sevgisizliğin olmadığı bir yerde tıkanacaklarından habersiz, gece yattıklarında vazgeçtikleri o bağın ilmek ilmek ayrılmış köşelerine tutunacaklarını bilmiyorlar. Vakit insanlara acımasızlaştıkça, beşerler bağlandıkları şahıslara karşı daha ketun bir tutum sergileyerek o histen kaçmak için tabana kuvvet koşuyorlar. O yüzden diyebilirim ki, ne hoşmuş eski vakit içinderdaki her şey üzere eski vakit aşkları da… Kim ne derse desin asla vazgeçmeden yaşanması için son nefesine kadar uğraşılan o sevdalar. Bir çift göz görmek için aşılan dağlar ya da sevdiğine ulaşsın diye gazeteye verilen mektuplar… İnsan sevdiğine sevdiği kadar fedakarlık gösteriyormuş bu biçimdelar. Yaşanılan tek bir an’a değil onu yaşatan şahsa bağlanıyormuş kalpler. kimi vakit sevginin yetmediğini, ne yapılırsa yapılsın ortadaki o bağın bir makasla el birliğiyle nasıl kesildiğini anlatmak için bile o denli hoş cümleler kurulmuş ki. kimi vakit de o sevgiye, o ortadaki aşılamaz bağa bir şey olmasın diye nasıl vazgeçildiğini anlatmışlar. Tıpkı İzzet Günay’ın, Türkan Şoray’a dediği üzere: ‘Sevgi de yetmiyormuş, epeyce evvelce rastlaşıcaktık.’
Kalbinizden geçenin yolunuza ışık olduğu an’lara sıkı sıkı sarılın. Kronikleşmiş bağlardan sıyrılıp kilometrelerce yol koşsanız da yolun ucunda sizi bekleyene tıpkı hisle tutunacaksanız bu duyguya sarılın. Ve düşünün ki o vazgeçemem sandığınız şey bir ipin ucu mu yoksa iki çift göz mü ? Artık soruyorum size, bağlandık mı, gerçekten?