İnsanlık oyunun son perdesinde 3 karakter ayakta kalabilmektedir. ‘’İnanç, umut ve sevgi.’’ Lakin en değerlisi ‘’sevgi’’dir.
Hangimiz kendimizi kimi vakit bir tiyatro ya da bir sinema sahnesinde üzere hissetmiyoruz ki? Her birimiz bizlere verilmiş senaryonun içerisinde ki rollerimizi oynamaya çalışıyoruz. Yeri geldiğinde kâh ağladığımız kâh güldüğümüz, kimi vakit fikirlere boğulduğumuz özetlemek gerekirsesı tüm his durumlarını yaşadığımız rolleri oynuyor üzereyiz.
Bu oyunda kazandığımız vakit içinderda kaybettiğimiz vakit içinderda olabiliyor. Ve her durum sonunda hayata karşı deneyimler kazanmaya başlıyoruz. Kazandıklarımızla benliğimizi geliştiriyoruz. Bunlara hislerimizi nasıl denetim ettiğimizden, nasıl konuştuğumuza, toplum içerisinde nasıl hareket ettiğimize kadar birfazlaca örnek verebiliriz.
Bunlar haricinde başta da bahsetmiş olduğum ‘’inanç, umut ve sevgiye’’ değinecek olursak oyun ne kadar sürse de jenerasyonlar uzunluğu aktarılmış olsa da kazanan her vakit o olacak. niye mi? Der söylemiş olduğinizi duyuyorum. Biraz bundan bahsedecek olursak; bunlar insanlığın birinci vaktinden bugüne ve bundan daha sonraki vakit içindera da aktarılabilecek en kıymetli üç şeydir. Zira biz beşerler belirli bir inanç sistemi içerisinde doğup bunu benimseyerek ya da kendimize nazaran şekillendirerek ömrümüze endeksliyoruz. Ve çabucak sonrasındasında da yaptığımız iş, arkadaşlık, duygusal ilgiler, hayallerimiz daha aklımıza gelecek birçok şeye inanarak hareket ediyoruz.
Birazda ‘’umut’’ yani itimattan bahsedelim. Her birimizin hayatında inanç akla gelebilecek tüm bağlarımızda ki buna kendi benliğimizle olan bağımızda dâhil her vakit ön plandadır. Bir işe başlarken, biriyle arkadaşlık kurarken, duygusal bir şeyler hissettiğimizde vb. ve itimat hissini kaybettiğimiz anda güya oyunu kaybetmeye başlıyor üzere hissettiğimiz vakit içinder olabilir. bu biçimde durumlarda da benliğimize dönüp olan biten her şeyi akıl süzgecimizden geçirerek yenidendan inancımızı kazanabiliriz.
Ve en sonunda da ‘’sevgi’’ bizleri biz yapan en kıymetli his. Dönüp baktığımızda hangimiz sevgisiz oyunu sonuna kadar sürdürebiliriz ki. Zira rahmine düştüğümüz birinci andan beri sevgiyi tatmaya başlayan canlılarız. Ve bu süreç doğumdan daha sonrada biz insanlara atfedilen, öğretilen en değerli histir. Ki buna yalnızca biz beşerler değil tabiattaki tüm canlıları da örnek gösterebiliriz. Çiçeğinden tutun da hayvanına kadar. kimi vakit illa ki olmuştur mesela bir çiçeğinizi severek sulayıp da onunla ilgilendiğinizde çiçeklerinin daha hoş açtığını ve süratle büyüdüğünü görürsünüz. Ya da sokakta ki bir hayvanın başını sevdiğinde size karşılık olarak kuyruğunu salladığını ve ya bacaklarınızın etrafında dolaşarak size sevgisini gösterdiğine şahit olmuşsunuzdur. Ve sevgiyle alakalı bunun üzere birçok örnek gösterebiliriz.
Son olarak sizlerin de hayat oyununda yanına kalan her daim ‘’inanç,umut’’ ve ‘’sevgi’’ olsun.
Hayal ettiklerinizi yaşadığınız bir hayat olması dileğiyle. Sevgiyle kalın.
Hangimiz kendimizi kimi vakit bir tiyatro ya da bir sinema sahnesinde üzere hissetmiyoruz ki? Her birimiz bizlere verilmiş senaryonun içerisinde ki rollerimizi oynamaya çalışıyoruz. Yeri geldiğinde kâh ağladığımız kâh güldüğümüz, kimi vakit fikirlere boğulduğumuz özetlemek gerekirsesı tüm his durumlarını yaşadığımız rolleri oynuyor üzereyiz.
Bu oyunda kazandığımız vakit içinderda kaybettiğimiz vakit içinderda olabiliyor. Ve her durum sonunda hayata karşı deneyimler kazanmaya başlıyoruz. Kazandıklarımızla benliğimizi geliştiriyoruz. Bunlara hislerimizi nasıl denetim ettiğimizden, nasıl konuştuğumuza, toplum içerisinde nasıl hareket ettiğimize kadar birfazlaca örnek verebiliriz.
Bunlar haricinde başta da bahsetmiş olduğum ‘’inanç, umut ve sevgiye’’ değinecek olursak oyun ne kadar sürse de jenerasyonlar uzunluğu aktarılmış olsa da kazanan her vakit o olacak. niye mi? Der söylemiş olduğinizi duyuyorum. Biraz bundan bahsedecek olursak; bunlar insanlığın birinci vaktinden bugüne ve bundan daha sonraki vakit içindera da aktarılabilecek en kıymetli üç şeydir. Zira biz beşerler belirli bir inanç sistemi içerisinde doğup bunu benimseyerek ya da kendimize nazaran şekillendirerek ömrümüze endeksliyoruz. Ve çabucak sonrasındasında da yaptığımız iş, arkadaşlık, duygusal ilgiler, hayallerimiz daha aklımıza gelecek birçok şeye inanarak hareket ediyoruz.
Birazda ‘’umut’’ yani itimattan bahsedelim. Her birimizin hayatında inanç akla gelebilecek tüm bağlarımızda ki buna kendi benliğimizle olan bağımızda dâhil her vakit ön plandadır. Bir işe başlarken, biriyle arkadaşlık kurarken, duygusal bir şeyler hissettiğimizde vb. ve itimat hissini kaybettiğimiz anda güya oyunu kaybetmeye başlıyor üzere hissettiğimiz vakit içinder olabilir. bu biçimde durumlarda da benliğimize dönüp olan biten her şeyi akıl süzgecimizden geçirerek yenidendan inancımızı kazanabiliriz.
Ve en sonunda da ‘’sevgi’’ bizleri biz yapan en kıymetli his. Dönüp baktığımızda hangimiz sevgisiz oyunu sonuna kadar sürdürebiliriz ki. Zira rahmine düştüğümüz birinci andan beri sevgiyi tatmaya başlayan canlılarız. Ve bu süreç doğumdan daha sonrada biz insanlara atfedilen, öğretilen en değerli histir. Ki buna yalnızca biz beşerler değil tabiattaki tüm canlıları da örnek gösterebiliriz. Çiçeğinden tutun da hayvanına kadar. kimi vakit illa ki olmuştur mesela bir çiçeğinizi severek sulayıp da onunla ilgilendiğinizde çiçeklerinin daha hoş açtığını ve süratle büyüdüğünü görürsünüz. Ya da sokakta ki bir hayvanın başını sevdiğinde size karşılık olarak kuyruğunu salladığını ve ya bacaklarınızın etrafında dolaşarak size sevgisini gösterdiğine şahit olmuşsunuzdur. Ve sevgiyle alakalı bunun üzere birçok örnek gösterebiliriz.
Son olarak sizlerin de hayat oyununda yanına kalan her daim ‘’inanç,umut’’ ve ‘’sevgi’’ olsun.
Hayal ettiklerinizi yaşadığınız bir hayat olması dileğiyle. Sevgiyle kalın.