Bir yerlerde küçük bir çocuğun tıpkı umutla dünyaya geleceğine eminim. Hem neresinden bakarsak bakalım her 10 bireyden 3’ü (evet epeyce düşük bir rakam) iliklerinden akan şeyin umut olduğunu hissediyordur. En hayli umudun var ise hayatın sana sunduğu çıkmazların altından tünel kazıp ya da bir daha bir kapı açıp kaçabiliyorsun. Kıymetli olan o tüneli kazmak ya da kendine yeni bir kapı açmak değil ki… Kıymetli olan ortasında fırtınalar kopmasına karşın kazdığın o tüneli tekrar o çıkmaza girmemek için kapatmak. Hem nerde görülmüş kaçmak için canını dişine taktığın yere tıpkı huzurlu hisle dönüldüğü. Geçip gitmen gereken her yere bir tuğla bırakmalısın. Oradan geçtiğini asla unutmamak, oraya tekrar niye dönmemen gerektiğini sana en düzgün anlatacak olandır. İnsan en çok kendine kılavuzdur. Yeni yolun, kendi umudun olduğunda anlayacaksın ki hayat sana verdiklerinden yahut vermeyip en acı deneyimle yaşattıklarından ütopik bir mesken örüyor. O meskenin bütün taşları senin deneyimlerin, pencereler senin umudun, kapılar senin vazgeçemediklerin… Bir konutun en değerli yeri sağlam olması için gereken temeldir. Bütün kusurlarımız, yanlışlarımız, yanlışsız bilerek ilerlediğimiz fakat asla sonu gelmeyen yollarımız… Hepsi bize ayrılmış o küçük cihanda konutumuzun temelini oluşturuyor. Tecrübeler… İlerlemek için üst üste yığdığımız her şey… Düşününce bizi üzen şeylerin hayatımızdan çıkıp gitmesini isteriz, tekrar anımsamamak tıpkı yerden tekrar yıkılmamak için kaçmak isteriz. Lakin bilmeliyiz ki, küçük bir çocukken bile bizim için örülmüş duvarlar, bizim istikametimizi belirliyor. Konutumuzun her alanı salt bizimle ilgili. Bence temelinden daha sonra en kıymetli yeri tavanıdır o evin… niye tavan bizim için değerli olabilir ki, diye epeyce düşünmenize fırsat vermeden açıklayayım. Tutup da binbir deneyimle oluşturduğumuz yıkılmaz kalemize, tekrar hiç bir makûs hissi, kişiyi, anı almamak için o tavana beton dökersek hayatın geri kalanında biz yalnızca geçmişin olacağız. Giriş-çıkışların iptal edildiği, beklenilen bir geminin olmadığı, gün doğdu mu yoksa battı mı diye bile düşünmek için vakit ayırmak istemediğimiz hücremizde yalnızca geçmiş deneyimler ve hayati sapmalar olacak. İlerlemek için umut etmek gerekir. O meskenin tavanını camdan yapmalıyız ya da boş bırakmalıyız ki hayat yaşanmaya kıymet olduğunu daima kanıtlasın. Gün doğsun, gün batsın, çiçekler açsın, vakit nasıl bir süratle geçiyor göstersin, mevsimler aksın… İçine saplanıp kaldığımız lakin en çok da sağlamlığına güvendiğimiz o çukurdan fakat bu biçimde çıkarız. O yüzden güneş gözlerini yakana kadar bak. Ona bakarken akan o bir damla yaş, gözünden akmaması gereken o milyonlarca yaştan farklı olarak huzuru hissettirecektir. Yıldızları say, sonsuz yıldızı nasıl sayacağını düşünüp, unutup daima başa sardığında anlayacaksın ki, sana sunacakları bitmedi hayatın. Daha fazlaca tuğla dizeceksin yoluna. Tek bir boşluk bıraksan, dönüp geriye baktığında ayağın o çukurda kalacak. Bütün boşlukları doldurmak için yaşaman gereken ne var ise yaşamalısın, hayat sandığımızdan daha sıradan değil. Senin acın, senin yolun olacak. O yolu çiçek bahçesi yapmak da her boşlukta tökezleyip geçmişine sürülmek de sana bağlı. O yüzden durup düşünürsen doğrusunu bulabilirsin. Güneş daima birebir yerden doğar, sen daima tıpkı olmak zorunda değilsin. Sen güneş değilsin lakin istersen etrafını yaptıklarınla aydınlatabilirsin.