Bir Schnödes N “yeni” anlamına geliyor ve Çarşamba gününden bu yana Rosa-Luxemburg-Platz'daki Volksbühne'nin sosyal medya kanalları üzerinde oynandı. N beyazdır, siyah asfalt üzerine eğilmiş renkli kovalara benziyor. Daha sonra tiyatronun ana sayfasına giderseniz, uzuvlarınıza soğuk olur. Mobil cihazda, monitör bir gökyüzü veya Carolina mavisi ile doldurulur, dizüstü bilgisayarda altın haşhaş sarı, renk olgun mango meyve eti ile karşı karşıya kalırsınız. Görünüşe göre Berlin Design Studio 200KILO her kullanıcı için farklı bir ton kullanıyor.
Ana sayfanın başında, tanıdık on harf Volksbühne kelimesini oluşturur, ancak sadece renk kovasından dökülür veya erken bir grafiti uygulamasıyla oluşturulur. Aşağıda Volksbühne'nin oyun planı verilmiştir, yağ parçaları olan serifless yazı tipi, bir zamanlar kullanılan kırık yazılarına tamamen ayık bir tezgah gibi görünür. Aslında kabul edilemez Nazi derneklerinde çağırdı, ancak zeitgeist ile çeliştiği gerçeği ile karakterize edildi, bu şekilde ondan çıktı, tanındı ve birinin söylediği gibi?
N yeni gibi. Volksbühne tasarımının değişmesine dikkat çekiyor.Ekran görüntüsü Volksbühne/Instagram
Bilinçin daha derin katmanlarında hemen yeni görünüme dönüşen görüşle netleşen şey: Volksbühne'nin Castorf-Neumann dönemi bitti. Bir başka ara yıl, René Pollesch'in ölümünden sonra önümüzde, sonra Matthias Lilienthal evi devraldı. Tasarımın da değişmesinin zamanı geldi. Böyle gelmek zorundaydı.
Frank Castorf House'un yönetmeni ve uzun süredir yönetmeni (1992-2017), on yıl önce ölen sahne tasarımcısı Bert Neumann ile çalışıyor. İlk yapımlardan biri, bir anlaşmazlıktan sonra, kaçırma ve yenileme hala binanın önünde bir anıt olarak var olan ilişkili tekerleğe sahip “soyguncular” idi.
Volksbühne'nin yeni tasarlanmış ana sayfasından ekran görüntüsüEkran görüntüsü Volksbühne
Bert Neumann'ın dönem oranı hafife alınmamalı, varlığa bağlı olan bu evin kaosunu bir şekilde yönetti. Neumann, ifadesini ilk etapta bulduğu aşırı yaratıcı ve yıkıcı enerji için estetik bir çerçeve yarattı. Volksbüdengeist'in kendisini şehrin sokaklarına ve buradan dünyaya dökebileceği kanalı şekillendirdi. Neumann'ın karısı Lenore Blie yıkımı ile birlikte kurduğu ve oğlu Leo Neumann'ın daha sonra karşılaştığı tasarım stüdyosu (son ikinci tasarım), son GDR yıllarında abartılı çaba harcamadan tişört basım kabinden ortaya çıktı.
Kühne duyuruları, koruma ve chichi özgürlüğü-mevcut olanın varlığının gerçekliğinin ruhu, Neumann'ın ölümünden ve Castorf'un ayrılmasından sonra tiyatroyu uzun süre tüketti. Bunun bir yankısı, sanatsal olarak birkaç iplik kaydeden kısa René Pollesch-Amtszeit'te bulundu. Güzel bir patlama ve LSD'nin stilinin ve tutumunun iyi bir örneği, BSR-Srange'de evin atölyelerinin kapatılmasına karşı savaştığı “Servis Yok” posteriydi. Bu iki kelimeyle anlaşılmış hisseden şehir genelinde dağıtıldı. Biri, hizmet sağlayıcısının açık plan ofisinin arkasında görünür bir şekilde asılı ve burada kahve makinesinden masaya zarar verdiğinde ona geç kapitalizmde yabancılaşmış varoluşun iki katını gösterir.
Bert-Neumann soyguncu çarkı, oğlu Leo Neumann'dan Lego tuğlalarıyla devam ettiVolksbühne/Facebook
Şimdi Rosa-Luxemburg-Platz'da LSD'nin sonu. Lenore Bliebandicht ve Leo Neumann, tiyatroyu anlaşarak terk ettiler, Batı Pomerania'daki evlerinden Bert Neumann ve kendi projelerimize baktıkları yerden rapor ediyorlar: “Bert'in bisikletini ve kendimizi tekrar tekrar yeni fikirler ve bir sonraki taslak için sürmek için çok zevk aldık.
En kendine özgü tiyatro
Bırakmak kesinlikle kolay değildi ve duyduğunuz gibi, yorumlama mücadelelerinin önemli olduğu ve meydan okunduğunda ortaya çıkan yıllardır her zaman çatışmalar oldu. İlgili olanların arkasında çok fazla duygusal çalışma var, böylece LSD stüdyosu Berlin şimdi Volksbühne'ye şu sözlerle veda edebilir: “Bert sayesinde [Neumann] ve René [Pollesch] ve Christoph [Schlingensief] Ve kimin kastettiğini bilenlere, iyi ruhlar, çok şey var. Ve son ama en az değil, Frank sayesinde [Castorf]1991'de bu kadar gençken bu kapıyı açtı. Tekrar tekrar yeni bir şeyler deneyebilmek bir hediye. Haleflerimize, tanıdığımız herkes arasında bu en kendine özgü tiyatro için birçok iyi fikir diliyoruz. “
Ana sayfanın başında, tanıdık on harf Volksbühne kelimesini oluşturur, ancak sadece renk kovasından dökülür veya erken bir grafiti uygulamasıyla oluşturulur. Aşağıda Volksbühne'nin oyun planı verilmiştir, yağ parçaları olan serifless yazı tipi, bir zamanlar kullanılan kırık yazılarına tamamen ayık bir tezgah gibi görünür. Aslında kabul edilemez Nazi derneklerinde çağırdı, ancak zeitgeist ile çeliştiği gerçeği ile karakterize edildi, bu şekilde ondan çıktı, tanındı ve birinin söylediği gibi?
N yeni gibi. Volksbühne tasarımının değişmesine dikkat çekiyor.Ekran görüntüsü Volksbühne/Instagram
Bilinçin daha derin katmanlarında hemen yeni görünüme dönüşen görüşle netleşen şey: Volksbühne'nin Castorf-Neumann dönemi bitti. Bir başka ara yıl, René Pollesch'in ölümünden sonra önümüzde, sonra Matthias Lilienthal evi devraldı. Tasarımın da değişmesinin zamanı geldi. Böyle gelmek zorundaydı.
Frank Castorf House'un yönetmeni ve uzun süredir yönetmeni (1992-2017), on yıl önce ölen sahne tasarımcısı Bert Neumann ile çalışıyor. İlk yapımlardan biri, bir anlaşmazlıktan sonra, kaçırma ve yenileme hala binanın önünde bir anıt olarak var olan ilişkili tekerleğe sahip “soyguncular” idi.
Volksbühne'nin yeni tasarlanmış ana sayfasından ekran görüntüsüEkran görüntüsü Volksbühne
Bert Neumann'ın dönem oranı hafife alınmamalı, varlığa bağlı olan bu evin kaosunu bir şekilde yönetti. Neumann, ifadesini ilk etapta bulduğu aşırı yaratıcı ve yıkıcı enerji için estetik bir çerçeve yarattı. Volksbüdengeist'in kendisini şehrin sokaklarına ve buradan dünyaya dökebileceği kanalı şekillendirdi. Neumann'ın karısı Lenore Blie yıkımı ile birlikte kurduğu ve oğlu Leo Neumann'ın daha sonra karşılaştığı tasarım stüdyosu (son ikinci tasarım), son GDR yıllarında abartılı çaba harcamadan tişört basım kabinden ortaya çıktı.
Kühne duyuruları, koruma ve chichi özgürlüğü-mevcut olanın varlığının gerçekliğinin ruhu, Neumann'ın ölümünden ve Castorf'un ayrılmasından sonra tiyatroyu uzun süre tüketti. Bunun bir yankısı, sanatsal olarak birkaç iplik kaydeden kısa René Pollesch-Amtszeit'te bulundu. Güzel bir patlama ve LSD'nin stilinin ve tutumunun iyi bir örneği, BSR-Srange'de evin atölyelerinin kapatılmasına karşı savaştığı “Servis Yok” posteriydi. Bu iki kelimeyle anlaşılmış hisseden şehir genelinde dağıtıldı. Biri, hizmet sağlayıcısının açık plan ofisinin arkasında görünür bir şekilde asılı ve burada kahve makinesinden masaya zarar verdiğinde ona geç kapitalizmde yabancılaşmış varoluşun iki katını gösterir.
Bert-Neumann soyguncu çarkı, oğlu Leo Neumann'dan Lego tuğlalarıyla devam ettiVolksbühne/Facebook
Şimdi Rosa-Luxemburg-Platz'da LSD'nin sonu. Lenore Bliebandicht ve Leo Neumann, tiyatroyu anlaşarak terk ettiler, Batı Pomerania'daki evlerinden Bert Neumann ve kendi projelerimize baktıkları yerden rapor ediyorlar: “Bert'in bisikletini ve kendimizi tekrar tekrar yeni fikirler ve bir sonraki taslak için sürmek için çok zevk aldık.
En kendine özgü tiyatro
Bırakmak kesinlikle kolay değildi ve duyduğunuz gibi, yorumlama mücadelelerinin önemli olduğu ve meydan okunduğunda ortaya çıkan yıllardır her zaman çatışmalar oldu. İlgili olanların arkasında çok fazla duygusal çalışma var, böylece LSD stüdyosu Berlin şimdi Volksbühne'ye şu sözlerle veda edebilir: “Bert sayesinde [Neumann] ve René [Pollesch] ve Christoph [Schlingensief] Ve kimin kastettiğini bilenlere, iyi ruhlar, çok şey var. Ve son ama en az değil, Frank sayesinde [Castorf]1991'de bu kadar gençken bu kapıyı açtı. Tekrar tekrar yeni bir şeyler deneyebilmek bir hediye. Haleflerimize, tanıdığımız herkes arasında bu en kendine özgü tiyatro için birçok iyi fikir diliyoruz. “