Son vakit içinderda dünyamızı tesiri altına alan Covid-19 salgını niçiniyle her birimiz kaygı hissediyoruz. hayatımız nizama girecek mi, sevdiklerime bir şey olacak mı, ben bu durumdan kurtulabilecek miyim, işlerimizi halledebilecek miyiz, çocukların okulu ne olacak… Bunun üzere daha pek fazlaca belirsizlik bizleri dert, depresyon, tasa üzere hislerin kucağına itiveriyor. Pekala zihnimizi meşgul eden bütün aksiliklere karşı geliştirdiğimiz endişelerin kaynağı salt ‘kaygı mı?’
Tasa kişinin dehşet verici yahut tehdit edici bir duruma karşı vermiş olduğu ruhsal ve bedensel bir yansıdır. Her insan hayatının bir devrinde bu belirtilerden birkaçını yaşar. Bu belirtiler hayatı besbelli bir halde etkilemeye ve günlük yaşantıyı sekteye uğratmaya başladığında rahatsızlık haline gelmiş demektir. Endişe, panik, huzursuzluk, çaresizlik üzere duygusal belirtileri; çarpıntı, halsizlik, nefes darlığı, karın ağrısı, terleme üzere daha biroldukça fizyolojik belirtisi vardır. Fakat, korku ömrümüzün doğal bir modülüdür. Bir imtihana hazırlanırken, işe yetişmeye çalışırken, sıhhat, aile, konut hayatıyla ilgi konularda düşünürken de bu belirtileri gösterebiliriz. Bu durumda diyebiliriz ki, ortasında bulunduğumuz kaidelerde gösterdiğimiz her belirti, telaşımızın rahatsızlık boyutuna ulaştığını göstermez.
Hayatlarımız için duyduğumuz belirsizlik halinin artmasıyla bir arada gerilim hormonlarımız yükseliyor ve hudutlarımıza hakimiyetimiz azalıyor olabilir. Bunun yanı sıra konutlarımızda yapmamız gereken işlerde odaklanma sorunu yaşıyor yahut hafıza kuvvetlikleri çekiyor olabiliriz. Duygusal beslenme diyebileceğimiz, gerilim anından uzaklaşmak için kullandığımız bir savunma sistemiyle acıkmasak da yemek yiyor olabiliriz. Fakat bu oluşumların hepsi bu vakitte olağandır.
Pekala, ne yapmalıyız ? Öncelikle ortasında bulunduğumuz durumun muhakkak bir seviyeye kadar yarattığı telaşın olağan olduğunu kabul etmeliyiz. Değerli olan aşırılıktan kaçarak elimizden geldiğince hijyenimize ihtimam göstermektir. İçimizdeki bizi yönlendirmeye çalışan gerilimin her beş dakikada biri ellerimizi yıkamamıza niye olmasını engellemeli ve gerekli şartları sağladığımızdan emin olarak sistemimize devam etmeliyiz. Endişe ve tasanın sebep olduğu fizyolojik birtakım tesirleri yenmek için konutumuzda kendimize toplumsal hobi alanı oluşturabilir, yapmaktan keyif aldığımız işlere yönelebiliriz. Spor yapmak, fotoğraf yapmak, meditasyon, denememiş tanımları denemek, ertelenmiş işleri yerine getirmek… Kendimizi kapana kısılmış üzere hissetmek yerine; yapmak isteyip de yapamadığımız birfazlaca şeyi yapmak için bize verilmiş bir fırsat olarak gorebilirsek bu vakti korkumuzu yenebiliriz.
Unutmamalıyız ki; insanın ilacı evvela kendisidir. Kendi benliğinize ulaşabilir ve yeni şeyler keşfedebilirsiniz. Bu vakti kendi lehine çevirmek için geç kalmış sayılmazsınız.
Tasa kişinin dehşet verici yahut tehdit edici bir duruma karşı vermiş olduğu ruhsal ve bedensel bir yansıdır. Her insan hayatının bir devrinde bu belirtilerden birkaçını yaşar. Bu belirtiler hayatı besbelli bir halde etkilemeye ve günlük yaşantıyı sekteye uğratmaya başladığında rahatsızlık haline gelmiş demektir. Endişe, panik, huzursuzluk, çaresizlik üzere duygusal belirtileri; çarpıntı, halsizlik, nefes darlığı, karın ağrısı, terleme üzere daha biroldukça fizyolojik belirtisi vardır. Fakat, korku ömrümüzün doğal bir modülüdür. Bir imtihana hazırlanırken, işe yetişmeye çalışırken, sıhhat, aile, konut hayatıyla ilgi konularda düşünürken de bu belirtileri gösterebiliriz. Bu durumda diyebiliriz ki, ortasında bulunduğumuz kaidelerde gösterdiğimiz her belirti, telaşımızın rahatsızlık boyutuna ulaştığını göstermez.
Hayatlarımız için duyduğumuz belirsizlik halinin artmasıyla bir arada gerilim hormonlarımız yükseliyor ve hudutlarımıza hakimiyetimiz azalıyor olabilir. Bunun yanı sıra konutlarımızda yapmamız gereken işlerde odaklanma sorunu yaşıyor yahut hafıza kuvvetlikleri çekiyor olabiliriz. Duygusal beslenme diyebileceğimiz, gerilim anından uzaklaşmak için kullandığımız bir savunma sistemiyle acıkmasak da yemek yiyor olabiliriz. Fakat bu oluşumların hepsi bu vakitte olağandır.
Pekala, ne yapmalıyız ? Öncelikle ortasında bulunduğumuz durumun muhakkak bir seviyeye kadar yarattığı telaşın olağan olduğunu kabul etmeliyiz. Değerli olan aşırılıktan kaçarak elimizden geldiğince hijyenimize ihtimam göstermektir. İçimizdeki bizi yönlendirmeye çalışan gerilimin her beş dakikada biri ellerimizi yıkamamıza niye olmasını engellemeli ve gerekli şartları sağladığımızdan emin olarak sistemimize devam etmeliyiz. Endişe ve tasanın sebep olduğu fizyolojik birtakım tesirleri yenmek için konutumuzda kendimize toplumsal hobi alanı oluşturabilir, yapmaktan keyif aldığımız işlere yönelebiliriz. Spor yapmak, fotoğraf yapmak, meditasyon, denememiş tanımları denemek, ertelenmiş işleri yerine getirmek… Kendimizi kapana kısılmış üzere hissetmek yerine; yapmak isteyip de yapamadığımız birfazlaca şeyi yapmak için bize verilmiş bir fırsat olarak gorebilirsek bu vakti korkumuzu yenebiliriz.
Unutmamalıyız ki; insanın ilacı evvela kendisidir. Kendi benliğinize ulaşabilir ve yeni şeyler keşfedebilirsiniz. Bu vakti kendi lehine çevirmek için geç kalmış sayılmazsınız.