hiç bir şey büsbütün çözülmüyor. Bir ortaya geliyor, daha sonra dağılıyor. yeniden bir ortaya geliyor ve bir daha dağılıyor. Hayat tam da bu biçimde işte. Güzelleşme ise, tüm bunların olabilmesi için ortasında bir yer açtıkça geliyor; yas için alan, rahatlama icin, acı için, sevinç için…
Pema Chödrön
Hayat tutunmak ile birakmak ortasında ki denge… ömrün getirdigi her degisime, belirsizliğe, istenmeyene ve en kıymetlisi de acıya kalbinde bir yer açıp, onunla birlikte karşında duran hayata soyle bir bakip gülümseyebildiğinde bir şeyler sahiden değişiyor. Direndigimiz, istemedigimiz, ittiğimiz her ne var ise suruyor, halbuki kabul edip, var olana kucak actigimizda hayatimiza paha katıyoruz. Uygun olacağımıza dair inancimiza, hayallerimize tutunurken, denetim edemediklerimizi bırakıldığımız surece özgürleşiyoruz.
Burada pasif bir teslimiyet, bahta boyun eğiş yahut pes etmekten bahsetmiyorum. Bize acı ve ıstırap veren hislerin ortaya çıkmalarını denetim edemeyeceğimizi daha evvelde de söylemiştim. Diğer yandan, onları nasıl karşıladığımızı, onlara karşı tavrımızı denetim edebilir ve bu biçimdelikle bu hisleri nasıl deneyimlediğimizi değiştirebiliriz. hayatımızdaki tesirlerine kelam geçirebiliriz. Ve bu sahiden önemlidir! Denetim edebildiklerimize odaklanırken denetim edemediklerimiz konusunda çabayı bırakmak bizi çaresizlikten umuda götüren en değerli kararlardan biridir. İlk adım acının gerçekliğini kabul etmektir. Hayatta acının da var olduğunu, bize acı veren çoğu şeyin özünde süreksiz ve denetim edilemez olanı denetim etmeye çalışmaktan ileri gelen gerilim ve endişe olduğunu fark edebiliriz. Anı denetim etmeye calışmak, olmakta olanın olmaması gerektiğini hissetmemizle ve ötürüsıyla gayretle sonuçlanır. Kalp ağrısına sebep olan şeylerin çoğu, bir şeylerin olduğundan farklı olmasını istememizdir. Yaşantılarımıza, ortasında bulunduğumuz yolculuğa dair bakış açımızın belirlediği birfazlaca şey vardır. Ve yolculuğumuzu sarsıntılı mı yoksa yumuşak mı geçireceğimizi belirleyen ise yolun kendisinden epey zihnimizdir.
Pema Chödrön
Hayat tutunmak ile birakmak ortasında ki denge… ömrün getirdigi her degisime, belirsizliğe, istenmeyene ve en kıymetlisi de acıya kalbinde bir yer açıp, onunla birlikte karşında duran hayata soyle bir bakip gülümseyebildiğinde bir şeyler sahiden değişiyor. Direndigimiz, istemedigimiz, ittiğimiz her ne var ise suruyor, halbuki kabul edip, var olana kucak actigimizda hayatimiza paha katıyoruz. Uygun olacağımıza dair inancimiza, hayallerimize tutunurken, denetim edemediklerimizi bırakıldığımız surece özgürleşiyoruz.
Burada pasif bir teslimiyet, bahta boyun eğiş yahut pes etmekten bahsetmiyorum. Bize acı ve ıstırap veren hislerin ortaya çıkmalarını denetim edemeyeceğimizi daha evvelde de söylemiştim. Diğer yandan, onları nasıl karşıladığımızı, onlara karşı tavrımızı denetim edebilir ve bu biçimdelikle bu hisleri nasıl deneyimlediğimizi değiştirebiliriz. hayatımızdaki tesirlerine kelam geçirebiliriz. Ve bu sahiden önemlidir! Denetim edebildiklerimize odaklanırken denetim edemediklerimiz konusunda çabayı bırakmak bizi çaresizlikten umuda götüren en değerli kararlardan biridir. İlk adım acının gerçekliğini kabul etmektir. Hayatta acının da var olduğunu, bize acı veren çoğu şeyin özünde süreksiz ve denetim edilemez olanı denetim etmeye çalışmaktan ileri gelen gerilim ve endişe olduğunu fark edebiliriz. Anı denetim etmeye calışmak, olmakta olanın olmaması gerektiğini hissetmemizle ve ötürüsıyla gayretle sonuçlanır. Kalp ağrısına sebep olan şeylerin çoğu, bir şeylerin olduğundan farklı olmasını istememizdir. Yaşantılarımıza, ortasında bulunduğumuz yolculuğa dair bakış açımızın belirlediği birfazlaca şey vardır. Ve yolculuğumuzu sarsıntılı mı yoksa yumuşak mı geçireceğimizi belirleyen ise yolun kendisinden epey zihnimizdir.