Ev
tiyatro
David Hermann’ın Deutsche Oper’daki “Fidelio” yorumu insanın içini acıtıyor
Yönetmen yuhalanıyor. Olağanüstü sahnelemesiyle, burjuva varoluşunun çelişkilerini fark edilir kıldı. Ve abartılı
Robert Watson Florestan olarakAP/Michael Sohn
Ludwig van Beethoven’ın tek operası bir burjuva ideolojisidir. Ana karakteri, ilk versiyonların başlığının – “Leonore” – önerdiği gibi kadın değil, ne de son versiyonun başlığı olan “Fidelio” olan erkek kılığına girmiş kadın değil. Ana karakteriniz hapishane operatörü Rocco’dur. Onda, burjuvazinin çelişkileri ölümcül bir şekilde çatışır: Yukarıdan verilen kurallara gülünç bir şekilde bağlı kalır, örneğin iş zaten tasfiye edilmek üzere olan mahkuma muhtemelen son bir lokma ekmek vermeyi reddetmeye gelince. Aynı zamanda, özel örf ve edep bir dünya görüşüne dönüştürülür. En acımasız materyalizm aniden ortaya çıkar, sonunda her şey altınla ilgilidir.
David Hermann parçayı Deutsche Oper Berlin’de sahneledi, prömiyeri Cuma günü yapıldı. Albert Pesendorfer, BSR renkli lastik pantolonlarla Rocco’yu söylüyor ve oynuyor, bu da hapishanede biriken çöp ve kaba insan atıklarından kendisinin sorumlu olduğunu açıkça ortaya koyuyor. Altınla ilgili şarkıyı sebepsiz yere söylüyor, baştaki diyalog silinmiş. Ve sanki bir önceki son derece hassas dörtlünün zıtlığı yeterince şiddetli değilmiş gibi, onu tüyler ürpertici bir şiddetle söylüyor, buna uygun olarak kabaca Donald Runnicles’ın yönettiği Deutsche Oper orkestrası eşlik ediyor.
Şiddet şiddettir
Bu Rocco figürü peripeteia anında en korkutucudur: trompet çaldığında ve güç değişikliğini ilan ettiğinde, tabancayı artık Florestan’a değil, az önce itaat ettiği Pizarro’ya doğrultuyor. Leonore ve Florestan “isimsiz neşe” ve aşkları hakkında ne kadar şarkı söylerlerse söylesinler, devrim yalnızca şiddetin yönünü değiştirir, şiddeti ortadan kaldırmaz.
Soru arayışı: Konzerthaus’taki “Aus den Fugen” festivali
Bu can alıcı noktanın muğlaklığını öngören Beethoven, Leonore’un eylemini toplumsal açıdan devrimci bir eylem olarak açık bir şekilde sunmak için hitabetsel bir son ekledi. Ama tam da bu nedenle, “Fidelio” şimdiye kadarki en kötüye kullanılan opera haline geldi: Bakan Don Fernando, diktatör Pizarro’ya bir son veriyor – Hermann’da Thomas Lehman tarafından kasten güzelce ve profilsizce söyleniyor, çünkü bu kalitesiz bir politikacı hakkında. kurtarma eylemini kendi erdemleri olarak benimsemeye çalışan Leonores kimdir – ama bu yapıları değiştirmez. Hermann ve Runnicles, parçanın tam bir kafa karışıklığı içinde bitmesine izin verirler: Beethoven’ın son korosunda, umutsuzca bir atılım için çabalayan insanların iradesini keşfederler; tempi aşırı hızlı, koronun jestleri karışık.
Karakterlerin bölünmüş bilinci
Hermann’ın üretiminin en büyük değeri, iyi bilinen parçayı tekinsiz hale getirmesidir. Bir kez daha zindandaki sahneye, Rocco ve Leonore’nin “Nur aceleyle uzaklaştı ve yeni kazıldı” düeti: Burada Hermann, Florestan’ın yanında başka bir mahkumun yerde sürünmesine izin veriyor. Canını sıktığı için Rocco, Leonore’a onu vurması için bir silah verir – bu aynı zamanda bu yeni gelenin iş için yeterince sağlam olup olmadığının bir nevi testidir. Leonore kendisine söyleneni yapar ve ardından “Her kimsen, seni kurtaracağım” şarkısını söyleyerek uzaklaşır. Bu aslında kurtarma girişimlerinin evrenselleşmesidir: Artık sadece kendi kocası için değil, tüm mahkumlar için geçerlidir, çünkü kişinin kocasına karşı doğruysa, tüm insanlara karşı yanlış olamaz. Ancak Hermann tarafından icat edilen başka bir mahkumu vurmasıyla, evrenselliği saf bir ideoloji ve kendini kandırma haline gelir.
Değerlerinizi kazanın! Devlet Operası’nda Vivaldi’nin Il Giustino’su
Yönetmen abartıyor – operaya haksızlık ediyor ama bunu yaparken operanın ideolojisini ve karakterlerin bölünmüş bilincini şeffaflaştırıyor. Sahneleme acıttığı için seyirci doğal olarak yönetmeni yuhalıyor. Devlet Operası’nda, Harry Kupfer yakın zamanda kültürel sahiplenme ve burjuva ödeneği yoluyla maaşın felce uğraması yönünü sahnelemişti. Hermann şimdi, parçanın amaçlanan içeriğinin özellikle ileri gidip gitmediğini, bunun daha çok dürtülerinin çelişkili doğasından kaynaklanıp kaynaklanmadığını soruyor. Sonunda, Beethoven’ın çelişkilerini vurgulamaya çalışıp çalışmadığını görmek için operayı yaratmanın sıkıcı sürecini incelemeye değer.
Mutlu ceset yıkama
Hapishanenin kendisi Johannes Schütz tarafından tuhaf bir kabataslak tasarlanmış, çıplak sahnenin yandan olası görünümü, resimdeki sonsuzluğa paralel olarak anlaşılmalıdır. Mahkumlar, Marzelline ve Jaquino’nun en başından bir cesedi yıkarken eğlendiği metal bir masanın etrafında yüzleri kelimenin tam anlamıyla taşa dönmüş olarak oturuyorlar.
Daniel Barenboim 80. yaş gününde: klasik müzikte evrensel otorite
Üretim dikkat çekici, ancak hiçbir şekilde kusursuz değil. İlk perde uzayıp gidiyor, çünkü karakterler aryalarını aşağı yukarı rampada, muazzam ölçüde kesilmiş arabuluculuk diyaloğuyla ve önemli kalite farklılıklarıyla söylüyorlar. Marzelline veya Jaquino’yu nadiren kötü duyarsınız ve burada da Sua Jo ve Gideon Poppe hafif seslerinden keyif alıyor. Orkestra olarak, oldukça sert bir uvertürden sonra, tüm bunlar tam olarak uygun şekilde ayarlanmamıştır.
Jordan Shanahan, pohpohlayıcı derecede sahte bir güzelliğe sahip bir Pizarro’yu sunuyor – sonunda neden yuhalandığını tamamen şaşırtıyor. Ingela Brimberg, Leonore’u yankılanan bir şekilde ama aynı zamanda görünüşte ayırt edilemez bir vibrato ile söylüyor. Ve Florestan rolündeki Robert Watson oldukça şüpheli bir oyuncu kadrosu – kişi genellikle parçanın söylenmek yerine nefesinin kesildiğini duyar ve bu kesinlikle bestecinin amaçlanan ifadesinin bir parçasıdır. Ancak Watson’ın düz ama gergin üst notaları, karakterinden çok şarkıcıya acıma duygusu uyandırıyor.
Fidelio 3 Aralık (19:30), 18 Aralık (18:00) Deutsche Opera’da, biletler ve diğer tarihler Tel.: veya www.deutscheoperberlin.de adresinde
tiyatro
David Hermann’ın Deutsche Oper’daki “Fidelio” yorumu insanın içini acıtıyor
Yönetmen yuhalanıyor. Olağanüstü sahnelemesiyle, burjuva varoluşunun çelişkilerini fark edilir kıldı. Ve abartılı
Robert Watson Florestan olarakAP/Michael Sohn
Ludwig van Beethoven’ın tek operası bir burjuva ideolojisidir. Ana karakteri, ilk versiyonların başlığının – “Leonore” – önerdiği gibi kadın değil, ne de son versiyonun başlığı olan “Fidelio” olan erkek kılığına girmiş kadın değil. Ana karakteriniz hapishane operatörü Rocco’dur. Onda, burjuvazinin çelişkileri ölümcül bir şekilde çatışır: Yukarıdan verilen kurallara gülünç bir şekilde bağlı kalır, örneğin iş zaten tasfiye edilmek üzere olan mahkuma muhtemelen son bir lokma ekmek vermeyi reddetmeye gelince. Aynı zamanda, özel örf ve edep bir dünya görüşüne dönüştürülür. En acımasız materyalizm aniden ortaya çıkar, sonunda her şey altınla ilgilidir.
David Hermann parçayı Deutsche Oper Berlin’de sahneledi, prömiyeri Cuma günü yapıldı. Albert Pesendorfer, BSR renkli lastik pantolonlarla Rocco’yu söylüyor ve oynuyor, bu da hapishanede biriken çöp ve kaba insan atıklarından kendisinin sorumlu olduğunu açıkça ortaya koyuyor. Altınla ilgili şarkıyı sebepsiz yere söylüyor, baştaki diyalog silinmiş. Ve sanki bir önceki son derece hassas dörtlünün zıtlığı yeterince şiddetli değilmiş gibi, onu tüyler ürpertici bir şiddetle söylüyor, buna uygun olarak kabaca Donald Runnicles’ın yönettiği Deutsche Oper orkestrası eşlik ediyor.
Şiddet şiddettir
Bu Rocco figürü peripeteia anında en korkutucudur: trompet çaldığında ve güç değişikliğini ilan ettiğinde, tabancayı artık Florestan’a değil, az önce itaat ettiği Pizarro’ya doğrultuyor. Leonore ve Florestan “isimsiz neşe” ve aşkları hakkında ne kadar şarkı söylerlerse söylesinler, devrim yalnızca şiddetin yönünü değiştirir, şiddeti ortadan kaldırmaz.
Soru arayışı: Konzerthaus’taki “Aus den Fugen” festivali
Bu can alıcı noktanın muğlaklığını öngören Beethoven, Leonore’un eylemini toplumsal açıdan devrimci bir eylem olarak açık bir şekilde sunmak için hitabetsel bir son ekledi. Ama tam da bu nedenle, “Fidelio” şimdiye kadarki en kötüye kullanılan opera haline geldi: Bakan Don Fernando, diktatör Pizarro’ya bir son veriyor – Hermann’da Thomas Lehman tarafından kasten güzelce ve profilsizce söyleniyor, çünkü bu kalitesiz bir politikacı hakkında. kurtarma eylemini kendi erdemleri olarak benimsemeye çalışan Leonores kimdir – ama bu yapıları değiştirmez. Hermann ve Runnicles, parçanın tam bir kafa karışıklığı içinde bitmesine izin verirler: Beethoven’ın son korosunda, umutsuzca bir atılım için çabalayan insanların iradesini keşfederler; tempi aşırı hızlı, koronun jestleri karışık.
Karakterlerin bölünmüş bilinci
Hermann’ın üretiminin en büyük değeri, iyi bilinen parçayı tekinsiz hale getirmesidir. Bir kez daha zindandaki sahneye, Rocco ve Leonore’nin “Nur aceleyle uzaklaştı ve yeni kazıldı” düeti: Burada Hermann, Florestan’ın yanında başka bir mahkumun yerde sürünmesine izin veriyor. Canını sıktığı için Rocco, Leonore’a onu vurması için bir silah verir – bu aynı zamanda bu yeni gelenin iş için yeterince sağlam olup olmadığının bir nevi testidir. Leonore kendisine söyleneni yapar ve ardından “Her kimsen, seni kurtaracağım” şarkısını söyleyerek uzaklaşır. Bu aslında kurtarma girişimlerinin evrenselleşmesidir: Artık sadece kendi kocası için değil, tüm mahkumlar için geçerlidir, çünkü kişinin kocasına karşı doğruysa, tüm insanlara karşı yanlış olamaz. Ancak Hermann tarafından icat edilen başka bir mahkumu vurmasıyla, evrenselliği saf bir ideoloji ve kendini kandırma haline gelir.
Değerlerinizi kazanın! Devlet Operası’nda Vivaldi’nin Il Giustino’su
Yönetmen abartıyor – operaya haksızlık ediyor ama bunu yaparken operanın ideolojisini ve karakterlerin bölünmüş bilincini şeffaflaştırıyor. Sahneleme acıttığı için seyirci doğal olarak yönetmeni yuhalıyor. Devlet Operası’nda, Harry Kupfer yakın zamanda kültürel sahiplenme ve burjuva ödeneği yoluyla maaşın felce uğraması yönünü sahnelemişti. Hermann şimdi, parçanın amaçlanan içeriğinin özellikle ileri gidip gitmediğini, bunun daha çok dürtülerinin çelişkili doğasından kaynaklanıp kaynaklanmadığını soruyor. Sonunda, Beethoven’ın çelişkilerini vurgulamaya çalışıp çalışmadığını görmek için operayı yaratmanın sıkıcı sürecini incelemeye değer.
Mutlu ceset yıkama
Hapishanenin kendisi Johannes Schütz tarafından tuhaf bir kabataslak tasarlanmış, çıplak sahnenin yandan olası görünümü, resimdeki sonsuzluğa paralel olarak anlaşılmalıdır. Mahkumlar, Marzelline ve Jaquino’nun en başından bir cesedi yıkarken eğlendiği metal bir masanın etrafında yüzleri kelimenin tam anlamıyla taşa dönmüş olarak oturuyorlar.
Daniel Barenboim 80. yaş gününde: klasik müzikte evrensel otorite
Üretim dikkat çekici, ancak hiçbir şekilde kusursuz değil. İlk perde uzayıp gidiyor, çünkü karakterler aryalarını aşağı yukarı rampada, muazzam ölçüde kesilmiş arabuluculuk diyaloğuyla ve önemli kalite farklılıklarıyla söylüyorlar. Marzelline veya Jaquino’yu nadiren kötü duyarsınız ve burada da Sua Jo ve Gideon Poppe hafif seslerinden keyif alıyor. Orkestra olarak, oldukça sert bir uvertürden sonra, tüm bunlar tam olarak uygun şekilde ayarlanmamıştır.
Jordan Shanahan, pohpohlayıcı derecede sahte bir güzelliğe sahip bir Pizarro’yu sunuyor – sonunda neden yuhalandığını tamamen şaşırtıyor. Ingela Brimberg, Leonore’u yankılanan bir şekilde ama aynı zamanda görünüşte ayırt edilemez bir vibrato ile söylüyor. Ve Florestan rolündeki Robert Watson oldukça şüpheli bir oyuncu kadrosu – kişi genellikle parçanın söylenmek yerine nefesinin kesildiğini duyar ve bu kesinlikle bestecinin amaçlanan ifadesinin bir parçasıdır. Ancak Watson’ın düz ama gergin üst notaları, karakterinden çok şarkıcıya acıma duygusu uyandırıyor.
Fidelio 3 Aralık (19:30), 18 Aralık (18:00) Deutsche Opera’da, biletler ve diğer tarihler Tel.: veya www.deutscheoperberlin.de adresinde