Terapi yalnızca, travması olan, tasa bozukluğu ya da depresyonu olan şahıslar için midir? Yapılan araştırmalara bakılırsa insanların yüzde 20’si kendilerinde ruhsal bir problem olduğunu düşünüyor. Pekala ya geriye kalan yüzde 80? Onların rastgele bir takviyeye muhtaçlığı yok mu nitekim?
Peki ya ömrün manasını arayanlar, kendini gerçekleştirmek için yolunu bulmak isteyenler, potansiyelini tümüyle kullanmak isteyenler, ben bu hayatta ne istiyorum, ne yapmak istiyorum, ne olmak istiyorum, maksadım ne diyenler? Bu bireylerin de bir dayanak düzeneğine muhtaçlığı olmuyor mu?
Çoğumuzun bildiği kadarıyla psikoloji bilimi, beşerdeki ruhsal rahatsızlıklara, patolojilere, eksik olana vurgu yapar ve bunların düzeltilmesi için çalışır. Lakin aslında psikoloji biliminin hedefi yalnızca bu değildir. Beşerde eksik olanın düzeltilmesinin yanı sıra ayrıyeten var olan kuvvetli yanların ortaya çıkarılması, şahsi potansiyelinin keşfedilmesi ve bunların geliştirilmesiyle birlikte daha kuvvetli, daha keyifli ve daha epey doyum sağlanan bir hayata kavuşulmasını da amaçlamaktadır.
Günümüzde aslında bariz bir ruhsal derde sahip olmayan biroldukça insan vakit zaman bu fikirlere dalmaktadır; ben kimim, hayattaki maksadım ne, neyi seviyorum, neyi yapmaktan hoşlanıyorum, hayatın manasını nasıl bulabilirim, hayattan nasıl daha epey doyum sağlayabilirim? Tahminen bu sorular size de tanıdık geldi, tahminen siz de orta ara kendinize soruyorsunuz fakat daha sonra günlük hayatın akışı içerisinde bunları geçiştiriyor ve işlerinize dalıyorsunuz ya da “amaan hayatın manasını ben mi keşfedeceğim” diyip geçiştiriyorsunuz. Bu fikirleri geçiştiremediğiniz noktada ise, aslında istediğiniz üzere bir hayat yaşamadığınızı düşünmeye başlıyor ve hayattan keyif alamamaya başlıyorsunuz.
Peki niye beşerler bir noktada bunları düşünmeye başlıyor?
Maslow’un muhtaçlık piramidine nazaran; birtakım temel gereksinimleri karşılanan beşerler için hayatta öbür sıkıntılar vuku bulmaya başlıyor. Örneğin, kendi potansiyelini keşfetme ve bunu azamide kullanma, hayatta manalı bir şeyler yapma isteği. Bu gereksinimi hisseden hatta bunu varoluşsal bir kriz formunda yaşayan birfazlaca insan var. Ve birden fazla da elle tutulur bir travmaları, ruhsal bozuklukları olmadığı için içlerinde bulunduğu ruhsal durumu manalandırmakta zorlanıyor lakin bir yandan da hayatı anlamsız buluyor, yaptıkları aktivitelerden keyif almıyor ve bunu bir depresyon üzere yaşayabiliyorlar. bu biçimde bu şahıslar neye muhtaçlık duyuyor?
Kendilerini keşfetme seyahatinde, kendilerine hakikat soruları sormalarını sağlayacak bir rehbere muhtaçlık duyuyorlar. birlikte “Ben hayatta ne yapmak istiyorum? Ne yaparsam keyifli olurum ve hayattan nitekim keyif alırım?” sorusunun yanıtını arıyorlar.
Siz de hayatla ilgili sorgulamalarınız arttığı, artık evvelden keyif aldığınız şeylerin sizi doyurmadığı, daha fazlasını aradığınız fakat ne olduğunu bilmediğiniz bir durumu yaşıyorsanız, tahminen de gerçek soruları birlikte sorarak keşfe çıkacağınız bir rehbere gereksinim duyuyor olabilirsiniz.
Peki ya ömrün manasını arayanlar, kendini gerçekleştirmek için yolunu bulmak isteyenler, potansiyelini tümüyle kullanmak isteyenler, ben bu hayatta ne istiyorum, ne yapmak istiyorum, ne olmak istiyorum, maksadım ne diyenler? Bu bireylerin de bir dayanak düzeneğine muhtaçlığı olmuyor mu?
Çoğumuzun bildiği kadarıyla psikoloji bilimi, beşerdeki ruhsal rahatsızlıklara, patolojilere, eksik olana vurgu yapar ve bunların düzeltilmesi için çalışır. Lakin aslında psikoloji biliminin hedefi yalnızca bu değildir. Beşerde eksik olanın düzeltilmesinin yanı sıra ayrıyeten var olan kuvvetli yanların ortaya çıkarılması, şahsi potansiyelinin keşfedilmesi ve bunların geliştirilmesiyle birlikte daha kuvvetli, daha keyifli ve daha epey doyum sağlanan bir hayata kavuşulmasını da amaçlamaktadır.
Günümüzde aslında bariz bir ruhsal derde sahip olmayan biroldukça insan vakit zaman bu fikirlere dalmaktadır; ben kimim, hayattaki maksadım ne, neyi seviyorum, neyi yapmaktan hoşlanıyorum, hayatın manasını nasıl bulabilirim, hayattan nasıl daha epey doyum sağlayabilirim? Tahminen bu sorular size de tanıdık geldi, tahminen siz de orta ara kendinize soruyorsunuz fakat daha sonra günlük hayatın akışı içerisinde bunları geçiştiriyor ve işlerinize dalıyorsunuz ya da “amaan hayatın manasını ben mi keşfedeceğim” diyip geçiştiriyorsunuz. Bu fikirleri geçiştiremediğiniz noktada ise, aslında istediğiniz üzere bir hayat yaşamadığınızı düşünmeye başlıyor ve hayattan keyif alamamaya başlıyorsunuz.
Peki niye beşerler bir noktada bunları düşünmeye başlıyor?
Maslow’un muhtaçlık piramidine nazaran; birtakım temel gereksinimleri karşılanan beşerler için hayatta öbür sıkıntılar vuku bulmaya başlıyor. Örneğin, kendi potansiyelini keşfetme ve bunu azamide kullanma, hayatta manalı bir şeyler yapma isteği. Bu gereksinimi hisseden hatta bunu varoluşsal bir kriz formunda yaşayan birfazlaca insan var. Ve birden fazla da elle tutulur bir travmaları, ruhsal bozuklukları olmadığı için içlerinde bulunduğu ruhsal durumu manalandırmakta zorlanıyor lakin bir yandan da hayatı anlamsız buluyor, yaptıkları aktivitelerden keyif almıyor ve bunu bir depresyon üzere yaşayabiliyorlar. bu biçimde bu şahıslar neye muhtaçlık duyuyor?
Kendilerini keşfetme seyahatinde, kendilerine hakikat soruları sormalarını sağlayacak bir rehbere muhtaçlık duyuyorlar. birlikte “Ben hayatta ne yapmak istiyorum? Ne yaparsam keyifli olurum ve hayattan nitekim keyif alırım?” sorusunun yanıtını arıyorlar.
Siz de hayatla ilgili sorgulamalarınız arttığı, artık evvelden keyif aldığınız şeylerin sizi doyurmadığı, daha fazlasını aradığınız fakat ne olduğunu bilmediğiniz bir durumu yaşıyorsanız, tahminen de gerçek soruları birlikte sorarak keşfe çıkacağınız bir rehbere gereksinim duyuyor olabilirsiniz.