“İçimde tanım edilemeyecek kadar büyük bir acı var.”
“Bu acıyı yaşamadan kimse anlamaz.”
“Onu kaybedeceğim aklıma asla gelmezdi.”
“Ben artık bu acıyla nasıl yaşayacağım?”
“Bu acı nasıl dinecek?”
Bu cümleler sana da epeyce tanıdık gelmedi mi? Tahminen bu cümleler bir sevdiğini kaybettiğinde şahsen senin ağzından dökülmüştü, tahminen de bir sevdiğini teselli ederken onun ağzından duymuştun. Tahminen de akşam ajansındaki haberde, tahminen de izlediğin dizideki bir karakterin ağzından, nasıl olursa olsun bu cümlelerin sana tanıdık geldiğini biliyorum, daha evvel işittiğinden, şahit olduğundan eminim. Zira sevdiğimiz birini kaybettiğinde hepimizin aklından geçen cümlelerdi bunlar. hayatın bundan daha sonra ne kadar meçhul olduğunu düşünmeden edemezdik, daha acımızı, yasımızı yaşamadan…
Mevtin hayatın gerçeği olduğunu sen, ben hepimiz biliyorduk, bunun bilincindeydik fakat konduramazdık sevdiklerimize, o hastane odası kapısında hekim: “Her şeye hazırlıklı olun.” dediğinde ona karşın güzelleşeceğini bir umutla beklemekti hayat, bu niçinle mevte hiç bir vakit hazırlıklı olmamız da beklenemezdi. Bu yüzden tüm kayıplar acı vericidir. Acı hissetmek de hayli insanı bir histir.
Kaybettiğimiz kişinin akabinde yas tutmak da yaşanması gereken epey doğal bir müddetçtir. Lakin her insan biriciktir bu niçinle her insanın birebir yansıları vermesini beklememek gerekir. Kimileri kayıp haberini alır almaz yasını tutmaya başlar, kimileri yasını birkaç gün erteler daha sonra tutmaya başlar. Kimileri epeyce ağlayarak yasını tabir ederken, kimileri ağlamaz donuk kalarak yansısını gösterir. bir daha kimilerini yas sürecini birkaç günde tamamlarken, kimileri için bu süreç daha uzundur. Değerli olan sen nasıl yas yansıları veriyorsun, yas sürecini nasıl yaşıyorsun ve buna müsaade veriyor musun? Zira şuurlu olarak yas tutmaktan kaçınıyorsan kısa bir süre daha sonra yahut daha sonrasında fizikî ve ruhsal rahatsızlıklar yaşayabilirsin. Bu niçinle yasını yaşaman fazlaca bedelli.
Yasını doyasıya yaşa! Ağlamak mı istiyorsan tutma kendini, “Güçsüz görünmek istemiyorum.”, “Ben sağlam durmalıyım.” deyip erteleme yasını, doyasıya yaşa, zira sen yasını yaşamayıp ertelediğinde o ortasında kocaman bir kara bulut üzere kalacak ve ortasında tuttukça büyüyecek büyüyecek, sığamayacak içine, sığamayınca dışarı çıkmak isteyecek, seni sıkacak, tahminen kalbini ağrıtacak, tahminen farklı bir beden ağrısıyla hissettirecek kendini, “Ben buradayım!” diye bağıracak, yani sen onu yaşamayıp ertelemeye çalıştıkça o kaybolmayacak, daha da büyüyecek, senin onu yaşamanı bekleyecek. Bırak dağılsın ortasındaki kara bulutlar, müsaade ver onlara, yasını tut, güçsüz görünürüm tasasına kapılma, toplum sana bunu bu biçimde öğretti biliyorum. “Erkek adam kuvvetli durur, ağlamaz.”, “Annesin sen, çocuklarının yanında bırakma kendini ağlama.”, “Ailen esasen çok üzgün bari sen kuvvetli kal, ayakta tut onları.” Daha duyduğumuz onca söz…
Yasını tutuyor olman senin zayıf olduğun manasına gelmez. Çocuklarının yanında ağlıyor olman çocuklarının gözünde güçsüz bir ebeveyn figürü yaratmaz. Bırak çocukların da şahit olsun yas sürecine, paylaş onlarla yasını zira güzel gelir biliyorum.
hayatına olağan ve sağlıklı bir biçimde devam edebilmen için yasını tutman, yas sürecini tamamlaman gerekir. Bu yas tutma süreci sonunda yaşadığın kaybı ömrünün bir modülü haline getirebileceksin ve bununla yaşamayı öğreneceksin.
Bu kayıpla yaşamayı öğreniyor olman, kaybettiğin kişiyi unuttuğun ya da artık sevmediğin manasına gelmez. Yalnızca kaybı ve bununla ilgili hisleri kabullendiğin, bu hislerle başa çıkabildiğin ve bu hislerle yaşamanı sürdürebilmeyi öğrendiğin manasına gelir.
Ve son olarak hani soruyorsun ya “Ne vakit bu acı dinecek?” diye. Sanılanın bilakis acın hiç bir vakit küçülmeyecek, vakit içinde acın azalmayacak. vakit içinde azaldığını düşündüğümüz her acı, ıstırap ya da yas seni olgunlaştıracak. Sen olgunlaştıkça o acının dindiğini hissedeceksin. O acıyla baş etmeyi öğreneceksin.
Yas tutma süreci fazlaca doğal bulunmasına karşın zorlayıcı olabilir. Kendine vakit teşhis. Güvendiğin bireylerle hislerini, acını, yasını paylaş. Güç biliyorum: uyumak istemiyorsun, boğazından bir şey geçmiyor, yemek yemek istemiyorsun, fakat bu süreci daha kolay atlatabilmen için fizikî gereksinimlerini ihmal etme. Ve yaşadığın yas reaksiyonları ne olursa olsun bunların olağan reaksiyonlar olduğunu kendine kesinlikle hatırlat. Yalnız olmadığını hisset.
“Bu acıyı yaşamadan kimse anlamaz.”
“Onu kaybedeceğim aklıma asla gelmezdi.”
“Ben artık bu acıyla nasıl yaşayacağım?”
“Bu acı nasıl dinecek?”
Bu cümleler sana da epeyce tanıdık gelmedi mi? Tahminen bu cümleler bir sevdiğini kaybettiğinde şahsen senin ağzından dökülmüştü, tahminen de bir sevdiğini teselli ederken onun ağzından duymuştun. Tahminen de akşam ajansındaki haberde, tahminen de izlediğin dizideki bir karakterin ağzından, nasıl olursa olsun bu cümlelerin sana tanıdık geldiğini biliyorum, daha evvel işittiğinden, şahit olduğundan eminim. Zira sevdiğimiz birini kaybettiğinde hepimizin aklından geçen cümlelerdi bunlar. hayatın bundan daha sonra ne kadar meçhul olduğunu düşünmeden edemezdik, daha acımızı, yasımızı yaşamadan…
Mevtin hayatın gerçeği olduğunu sen, ben hepimiz biliyorduk, bunun bilincindeydik fakat konduramazdık sevdiklerimize, o hastane odası kapısında hekim: “Her şeye hazırlıklı olun.” dediğinde ona karşın güzelleşeceğini bir umutla beklemekti hayat, bu niçinle mevte hiç bir vakit hazırlıklı olmamız da beklenemezdi. Bu yüzden tüm kayıplar acı vericidir. Acı hissetmek de hayli insanı bir histir.
Kaybettiğimiz kişinin akabinde yas tutmak da yaşanması gereken epey doğal bir müddetçtir. Lakin her insan biriciktir bu niçinle her insanın birebir yansıları vermesini beklememek gerekir. Kimileri kayıp haberini alır almaz yasını tutmaya başlar, kimileri yasını birkaç gün erteler daha sonra tutmaya başlar. Kimileri epeyce ağlayarak yasını tabir ederken, kimileri ağlamaz donuk kalarak yansısını gösterir. bir daha kimilerini yas sürecini birkaç günde tamamlarken, kimileri için bu süreç daha uzundur. Değerli olan sen nasıl yas yansıları veriyorsun, yas sürecini nasıl yaşıyorsun ve buna müsaade veriyor musun? Zira şuurlu olarak yas tutmaktan kaçınıyorsan kısa bir süre daha sonra yahut daha sonrasında fizikî ve ruhsal rahatsızlıklar yaşayabilirsin. Bu niçinle yasını yaşaman fazlaca bedelli.
Yasını doyasıya yaşa! Ağlamak mı istiyorsan tutma kendini, “Güçsüz görünmek istemiyorum.”, “Ben sağlam durmalıyım.” deyip erteleme yasını, doyasıya yaşa, zira sen yasını yaşamayıp ertelediğinde o ortasında kocaman bir kara bulut üzere kalacak ve ortasında tuttukça büyüyecek büyüyecek, sığamayacak içine, sığamayınca dışarı çıkmak isteyecek, seni sıkacak, tahminen kalbini ağrıtacak, tahminen farklı bir beden ağrısıyla hissettirecek kendini, “Ben buradayım!” diye bağıracak, yani sen onu yaşamayıp ertelemeye çalıştıkça o kaybolmayacak, daha da büyüyecek, senin onu yaşamanı bekleyecek. Bırak dağılsın ortasındaki kara bulutlar, müsaade ver onlara, yasını tut, güçsüz görünürüm tasasına kapılma, toplum sana bunu bu biçimde öğretti biliyorum. “Erkek adam kuvvetli durur, ağlamaz.”, “Annesin sen, çocuklarının yanında bırakma kendini ağlama.”, “Ailen esasen çok üzgün bari sen kuvvetli kal, ayakta tut onları.” Daha duyduğumuz onca söz…
Yasını tutuyor olman senin zayıf olduğun manasına gelmez. Çocuklarının yanında ağlıyor olman çocuklarının gözünde güçsüz bir ebeveyn figürü yaratmaz. Bırak çocukların da şahit olsun yas sürecine, paylaş onlarla yasını zira güzel gelir biliyorum.
hayatına olağan ve sağlıklı bir biçimde devam edebilmen için yasını tutman, yas sürecini tamamlaman gerekir. Bu yas tutma süreci sonunda yaşadığın kaybı ömrünün bir modülü haline getirebileceksin ve bununla yaşamayı öğreneceksin.
Bu kayıpla yaşamayı öğreniyor olman, kaybettiğin kişiyi unuttuğun ya da artık sevmediğin manasına gelmez. Yalnızca kaybı ve bununla ilgili hisleri kabullendiğin, bu hislerle başa çıkabildiğin ve bu hislerle yaşamanı sürdürebilmeyi öğrendiğin manasına gelir.
Ve son olarak hani soruyorsun ya “Ne vakit bu acı dinecek?” diye. Sanılanın bilakis acın hiç bir vakit küçülmeyecek, vakit içinde acın azalmayacak. vakit içinde azaldığını düşündüğümüz her acı, ıstırap ya da yas seni olgunlaştıracak. Sen olgunlaştıkça o acının dindiğini hissedeceksin. O acıyla baş etmeyi öğreneceksin.
Yas tutma süreci fazlaca doğal bulunmasına karşın zorlayıcı olabilir. Kendine vakit teşhis. Güvendiğin bireylerle hislerini, acını, yasını paylaş. Güç biliyorum: uyumak istemiyorsun, boğazından bir şey geçmiyor, yemek yemek istemiyorsun, fakat bu süreci daha kolay atlatabilmen için fizikî gereksinimlerini ihmal etme. Ve yaşadığın yas reaksiyonları ne olursa olsun bunların olağan reaksiyonlar olduğunu kendine kesinlikle hatırlat. Yalnız olmadığını hisset.