Bizi bir ortada tutan, bağlarımızı başlatıp devam ettiren, hayatımızı daha manalı ve yaşanılır kılan, kalbimizi, ruhumuzu ve yolumuzu aydınlatan, berbatlığın sesini kısan merhamettir,
Elimizde ve yaratılışımızda olanın değerini bilemeliyiz. Sahip olduğumuzu kaybetmek üzere olunca ya da kaybetmekle karşı karşıya kalınca değerini fark ederiz.
Örnek vermek gerekirse sahip olduğumuz suya ulaşma imkânımız kısıtlanırsa o suyun değerini daha düzgün anlarız. Bir diğer örnek vermek gerekirse her hangi bir uzvumuza ziyan geldiğinde ya da kaybettiğimizde varlığının değer biçilemez oluşunu anlarız.
Bu üzere somut durumlara birfazlaca örnek verebiliriz. Birde somut olmayan, lakin varlığını bildiğimiz ve varlığını ile hayatımızı güzelleştiren faziletler vardır. Merhamet, adalet, tevazu, cömertlik üzere. Bu faziletleri canlı tutmalıyız. Bizlere emanet edilen evlatlarımızda bu hislerin gelişmesi ve güçlenmesi için biz yetişkinlere büyük misyonlar düşüyor. Her adımda merhameti kuşanan ebeveyn merhametli evlat yetiştirir.
Geleceğimizin emanetçileri evlatlarımıza bilhassa merhameti aşılamalıyız. Biz yetişkinlerin geleceğe göndermek istediği bir notu var ise o notu taşıyacak ve yaşatacak olan evlatlarımızdır.
Geleceğin şekillendiricisi olan evlatlarımıza ilgimiz ve sevgimizle yaklaştıkça merhametli bir toplum inşa edebileceğimizi unutmayalım.
Biraz da çocuğun doğuştan getirdiği merhameti beslemede ebeveyne düşenler rollerden bahsetmek istiyorum. Merhametli davranışlar sergileyerek çocuğun merhametli davranmasını öğretebiliriz. Çocuk hayatın birinci senelerında gözlemleyerek, duyarak öğrenir.
Öncelikle eşler birbirine, etraflarına, canlılara ve tabiata merhametli davranmalı, ebeveyn çocuk ile bir grup yardım faaliyetlerinde ve ziyaretlerde bulunmalı, ebeveynden yardım isteyen bir el olursa evladı ile o ele uzanarak paylaşmanın lezzetini çocuğuna tattırmalı, çocuğun sokakta yaşayan canlılara yiyecek-su vermesi sağlanmalıdır. Yetişkin hayatında bu üzere ufak görünen adımlar çocuğun dünyasında sanılandan epey daha büyük kıymete sahiptir. Çocuğun merhametini geliştiren her süreç onun ruhsal dünyasına ve ruhsal sağlamlığına olumlu katkılar sunar.
Merhametli davranışların ortasında beklenti yoktur, bunun bilhassa çocuklara güzel anlatılması gerekir. Son olarak ecdattan bize kalan bir mirası da yeri gelmişken hatırlatmak isterim. “İyilik yap denize at, balık bilmezse halik bilir.”
Elimizde ve yaratılışımızda olanın değerini bilemeliyiz. Sahip olduğumuzu kaybetmek üzere olunca ya da kaybetmekle karşı karşıya kalınca değerini fark ederiz.
Örnek vermek gerekirse sahip olduğumuz suya ulaşma imkânımız kısıtlanırsa o suyun değerini daha düzgün anlarız. Bir diğer örnek vermek gerekirse her hangi bir uzvumuza ziyan geldiğinde ya da kaybettiğimizde varlığının değer biçilemez oluşunu anlarız.
Bu üzere somut durumlara birfazlaca örnek verebiliriz. Birde somut olmayan, lakin varlığını bildiğimiz ve varlığını ile hayatımızı güzelleştiren faziletler vardır. Merhamet, adalet, tevazu, cömertlik üzere. Bu faziletleri canlı tutmalıyız. Bizlere emanet edilen evlatlarımızda bu hislerin gelişmesi ve güçlenmesi için biz yetişkinlere büyük misyonlar düşüyor. Her adımda merhameti kuşanan ebeveyn merhametli evlat yetiştirir.
Geleceğimizin emanetçileri evlatlarımıza bilhassa merhameti aşılamalıyız. Biz yetişkinlerin geleceğe göndermek istediği bir notu var ise o notu taşıyacak ve yaşatacak olan evlatlarımızdır.
Geleceğin şekillendiricisi olan evlatlarımıza ilgimiz ve sevgimizle yaklaştıkça merhametli bir toplum inşa edebileceğimizi unutmayalım.
Biraz da çocuğun doğuştan getirdiği merhameti beslemede ebeveyne düşenler rollerden bahsetmek istiyorum. Merhametli davranışlar sergileyerek çocuğun merhametli davranmasını öğretebiliriz. Çocuk hayatın birinci senelerında gözlemleyerek, duyarak öğrenir.
Öncelikle eşler birbirine, etraflarına, canlılara ve tabiata merhametli davranmalı, ebeveyn çocuk ile bir grup yardım faaliyetlerinde ve ziyaretlerde bulunmalı, ebeveynden yardım isteyen bir el olursa evladı ile o ele uzanarak paylaşmanın lezzetini çocuğuna tattırmalı, çocuğun sokakta yaşayan canlılara yiyecek-su vermesi sağlanmalıdır. Yetişkin hayatında bu üzere ufak görünen adımlar çocuğun dünyasında sanılandan epey daha büyük kıymete sahiptir. Çocuğun merhametini geliştiren her süreç onun ruhsal dünyasına ve ruhsal sağlamlığına olumlu katkılar sunar.
Merhametli davranışların ortasında beklenti yoktur, bunun bilhassa çocuklara güzel anlatılması gerekir. Son olarak ecdattan bize kalan bir mirası da yeri gelmişken hatırlatmak isterim. “İyilik yap denize at, balık bilmezse halik bilir.”