Ev
tiyatro
Müzakere edilen konu uterus: Deutsches Theatre’da “Himmelszelt”
Jette Steckel, Lucy Kirkwood’un tarihi hukuk dramasını günümüze göndermelerle ve her şeyden önce görkemli aktrislerin geçit töreni olarak sahneliyor.
Ulrich Seidler
Karar verme sürecinde annelerden oluşan bir jüriArno Declair
Halley Kuyruklu Yıldızı, Lucy Kirkwood’un “The Sky Canopy” adlı oyunu geçtiğinden beri güneş etrafında iki buçuk tur attı. Deutsches Theatre’da Cumartesi günü vizyona giren Jette Steckel’in prodüksiyonu tam iki buçuk saat sürüyor. İngiliz oyun yazarı, parlak gök cismi en son 1986’da Dünya’ya yaklaştığında iki yaşındaydı. Şimdiye kadar en uzak noktasını beş milyar kilometreden fazla geçmiş ve güneşe doğru geri dönmüş olması gerekir, Temmuz 2061’de kuyruğu, bulutlu olmaması koşuluyla büyük olasılıkla tekrar çıplak gözle görülebilecektir. Ancak yolculuğu sırasında sürekli malzeme kaybettiği için ışık şiddeti gözle görülür şekilde azalır.
Kuyruklu yıldızla Kirkwood, kozmik düzenlilik ve geçicilik için bir işaret koyuyor ve bu Haberin Detaylarıa karşı, uygarlığın gelişme hızına dair bir duygu – örneğin kadınlar için eşit haklar – aktarıyor.
Love, Lessing’in yazdığı bir komedi: DT’de “Minna von Barnhelm”
1759’da bir doğu İngiliz köyünde, idam edilecek bir suçlu hamile olduğunu beyan ederse kadınların yasal konularda yalnızca bir oy hakkı vardı. Bu durumda, doğmamış çocuk masum olduğu için yürütmenin durdurulması gerekmiştir.
Saygıdeğer Jüri ve Ölüm Cezası
Henüz gebelik testi yapılmamıştı. Özel durumlar mı yoksa mazeret mi olduğunu belirlemek için bir başhemşire jürisi kuruldu: kendi annelik deneyimleriyle uzman olarak nitelendirilen on iki kadın bir odaya kilitlendi ve karar verme yetkisi verildi; Kalabalık, mahkumun asıldığını görmek isteyerek dışarıda kudururken. Bu baskı olmasaydı, Onikiler bizim davamız olan Sally Poppy’nin davasında oybirliğiyle bir karara varamazlardı.
Ölüme karşı flört etmek: Çaresiz bir geriatrik komedi olarak “Platonov”
Kathleen Morgeneyer, çocuk cinayeti zanlısı Sally’yi, kaybedecek hiçbir şeyi olmayan ama yine de derin, hayvansı bir refleksle berbat hayatına tutunmaya devam eden, işkence görmüş, saldırgan, pis, sert bir yaratık olarak oynuyor. Hepsi Kirkwood tarafından kendi karakterleri ve kendi hikayeleri olan tamamen geçerli karakterler olarak yaratılan on iki kadın, Sally’nin durumu konusunda anlaşmazlığa düşmüştür – sıkılmış ilk süt damlası bile güvenilir kanıt değildir, sadece aceleyle, gül!, erkek doktor bunu yapabilir. mutabakat oluşturmak.
yalan konusunda eğitimsiz
Önyargılar, husumetler, pragmatizm, empati ve diğer ön yargılar grubu kontrol edilemeyen dinamiklere yönlendirir, bastırılmış çatışmaların alevlenmesine ve iktidarla başa çıkma konusundaki vicdan azabı ve şehvetin ortaya çıkmasına izin verir – kadınlar yalan konusunda oldukça eğitimsizdir ve Kirkwood’un iyi inşa edilmiş ve burada spoiler vermek için değil, korkunç gerçek yavaş yavaş ortaya çıktı.
Belgesel film: Elfriede Jelinek’in kanayan yaraları
Yönetmen Jette Steckel, en az iki diziyi ima etse de bu tarihi hukuk gerilim filminin psikolojik gerçekçiliğinden memnun değil: Kadın hapishanesi dizisi “Orange Is The New Black”teki kıyafetlerin tek renk olması ve at gözlüğü – Bonnets on The Handmaid’s Tale, Margaret Atwood’un aynı adlı distopik romanından uyarlanmıştır.
Bununla birlikte, pratik olmayan kostüm dramaturjisi, çok fazla sis, ev işi koreografilerinin yanı sıra şarkı söyleyen ve nefes nefese korolar, bazen çok yüksek, aldatıcı müzik kadar yabancı ve yapay görünüyor. Bu sanatsal yaygara ile Steckel, grubun zaten çok parçalı ve bu nedenle geliştirmesi zor olan ve son role kadar mükemmel bir şekilde atılan çok sesli bireysel icrasını engelliyor. Kaderin yıkıcı vuruşlarını dramatik ara deparlarda gerçekleştirmek ve onları etkileyici feragat atletizmiyle doğrulamak için kadınların gücü ve iç hareketliliği nereden aldıkları çok daha şaşırtıcı.
Kültürel etki ve sosyal zorluk
Zaten sadece birkaçını seçebildiğimiz bir aktris geçit töreni olarak, akşam ruhu yiyor. Bravura Maren Eggert, sözcü ve sık sık dahil olan ebe olarak, söyleyecek ve acı çeken çok şey var. Anja Schneider, çalışının doğrudanlığı ve varlığıyla her korodan fırlıyor. Daha yaşlı aktrisler Karin Neuhäuser, Ursula Werner ve Almut Zilcher’in yaşam deneyimleri aşikar.
Adamların kendilerini odak noktasına ve güç konumuna nasıl ittikleri biraz acıklı: neredeyse sessiz ve kalıcı bir bekçi olarak (Manuel Harder) veya temiz ellere sahip bir doktor olarak (Enno Trebs). Kathleen Morgeneyer kendini tam bir riskle ve çekincesiz olarak kurban ve failin perişan rolüne atıyor – en geç sizi üzen şey bu. Sanatın belki de istemsizce yatıştırıcı koruyucu katmanının altında, kadınlara yönelik ayrımcılığın aşılamaktan çok uzak olan donuk kültürel gücü ve gıcırdayan toplumsal sertliği elle tutulur hale geliyor. Bu ne kadar acı verici!
Göksel Gölgelik. 15 Kasım 24, 2 Aralık 8, 20:00 Deutsches Theatre’da, biletler ve bilgi için Tel.: 28441225 veya: deutschestheater.de
tiyatro
Müzakere edilen konu uterus: Deutsches Theatre’da “Himmelszelt”
Jette Steckel, Lucy Kirkwood’un tarihi hukuk dramasını günümüze göndermelerle ve her şeyden önce görkemli aktrislerin geçit töreni olarak sahneliyor.
Ulrich Seidler
Karar verme sürecinde annelerden oluşan bir jüriArno Declair
Halley Kuyruklu Yıldızı, Lucy Kirkwood’un “The Sky Canopy” adlı oyunu geçtiğinden beri güneş etrafında iki buçuk tur attı. Deutsches Theatre’da Cumartesi günü vizyona giren Jette Steckel’in prodüksiyonu tam iki buçuk saat sürüyor. İngiliz oyun yazarı, parlak gök cismi en son 1986’da Dünya’ya yaklaştığında iki yaşındaydı. Şimdiye kadar en uzak noktasını beş milyar kilometreden fazla geçmiş ve güneşe doğru geri dönmüş olması gerekir, Temmuz 2061’de kuyruğu, bulutlu olmaması koşuluyla büyük olasılıkla tekrar çıplak gözle görülebilecektir. Ancak yolculuğu sırasında sürekli malzeme kaybettiği için ışık şiddeti gözle görülür şekilde azalır.
Kuyruklu yıldızla Kirkwood, kozmik düzenlilik ve geçicilik için bir işaret koyuyor ve bu Haberin Detaylarıa karşı, uygarlığın gelişme hızına dair bir duygu – örneğin kadınlar için eşit haklar – aktarıyor.
Love, Lessing’in yazdığı bir komedi: DT’de “Minna von Barnhelm”
1759’da bir doğu İngiliz köyünde, idam edilecek bir suçlu hamile olduğunu beyan ederse kadınların yasal konularda yalnızca bir oy hakkı vardı. Bu durumda, doğmamış çocuk masum olduğu için yürütmenin durdurulması gerekmiştir.
Saygıdeğer Jüri ve Ölüm Cezası
Henüz gebelik testi yapılmamıştı. Özel durumlar mı yoksa mazeret mi olduğunu belirlemek için bir başhemşire jürisi kuruldu: kendi annelik deneyimleriyle uzman olarak nitelendirilen on iki kadın bir odaya kilitlendi ve karar verme yetkisi verildi; Kalabalık, mahkumun asıldığını görmek isteyerek dışarıda kudururken. Bu baskı olmasaydı, Onikiler bizim davamız olan Sally Poppy’nin davasında oybirliğiyle bir karara varamazlardı.
Ölüme karşı flört etmek: Çaresiz bir geriatrik komedi olarak “Platonov”
Kathleen Morgeneyer, çocuk cinayeti zanlısı Sally’yi, kaybedecek hiçbir şeyi olmayan ama yine de derin, hayvansı bir refleksle berbat hayatına tutunmaya devam eden, işkence görmüş, saldırgan, pis, sert bir yaratık olarak oynuyor. Hepsi Kirkwood tarafından kendi karakterleri ve kendi hikayeleri olan tamamen geçerli karakterler olarak yaratılan on iki kadın, Sally’nin durumu konusunda anlaşmazlığa düşmüştür – sıkılmış ilk süt damlası bile güvenilir kanıt değildir, sadece aceleyle, gül!, erkek doktor bunu yapabilir. mutabakat oluşturmak.
yalan konusunda eğitimsiz
Önyargılar, husumetler, pragmatizm, empati ve diğer ön yargılar grubu kontrol edilemeyen dinamiklere yönlendirir, bastırılmış çatışmaların alevlenmesine ve iktidarla başa çıkma konusundaki vicdan azabı ve şehvetin ortaya çıkmasına izin verir – kadınlar yalan konusunda oldukça eğitimsizdir ve Kirkwood’un iyi inşa edilmiş ve burada spoiler vermek için değil, korkunç gerçek yavaş yavaş ortaya çıktı.
Belgesel film: Elfriede Jelinek’in kanayan yaraları
Yönetmen Jette Steckel, en az iki diziyi ima etse de bu tarihi hukuk gerilim filminin psikolojik gerçekçiliğinden memnun değil: Kadın hapishanesi dizisi “Orange Is The New Black”teki kıyafetlerin tek renk olması ve at gözlüğü – Bonnets on The Handmaid’s Tale, Margaret Atwood’un aynı adlı distopik romanından uyarlanmıştır.
Bununla birlikte, pratik olmayan kostüm dramaturjisi, çok fazla sis, ev işi koreografilerinin yanı sıra şarkı söyleyen ve nefes nefese korolar, bazen çok yüksek, aldatıcı müzik kadar yabancı ve yapay görünüyor. Bu sanatsal yaygara ile Steckel, grubun zaten çok parçalı ve bu nedenle geliştirmesi zor olan ve son role kadar mükemmel bir şekilde atılan çok sesli bireysel icrasını engelliyor. Kaderin yıkıcı vuruşlarını dramatik ara deparlarda gerçekleştirmek ve onları etkileyici feragat atletizmiyle doğrulamak için kadınların gücü ve iç hareketliliği nereden aldıkları çok daha şaşırtıcı.
Kültürel etki ve sosyal zorluk
Zaten sadece birkaçını seçebildiğimiz bir aktris geçit töreni olarak, akşam ruhu yiyor. Bravura Maren Eggert, sözcü ve sık sık dahil olan ebe olarak, söyleyecek ve acı çeken çok şey var. Anja Schneider, çalışının doğrudanlığı ve varlığıyla her korodan fırlıyor. Daha yaşlı aktrisler Karin Neuhäuser, Ursula Werner ve Almut Zilcher’in yaşam deneyimleri aşikar.
Adamların kendilerini odak noktasına ve güç konumuna nasıl ittikleri biraz acıklı: neredeyse sessiz ve kalıcı bir bekçi olarak (Manuel Harder) veya temiz ellere sahip bir doktor olarak (Enno Trebs). Kathleen Morgeneyer kendini tam bir riskle ve çekincesiz olarak kurban ve failin perişan rolüne atıyor – en geç sizi üzen şey bu. Sanatın belki de istemsizce yatıştırıcı koruyucu katmanının altında, kadınlara yönelik ayrımcılığın aşılamaktan çok uzak olan donuk kültürel gücü ve gıcırdayan toplumsal sertliği elle tutulur hale geliyor. Bu ne kadar acı verici!
Göksel Gölgelik. 15 Kasım 24, 2 Aralık 8, 20:00 Deutsches Theatre’da, biletler ve bilgi için Tel.: 28441225 veya: deutschestheater.de