İrtibatta sözlerin gücü yüzde on, ses tonunun gücü yüzde otuz ve vücut lisanının gücü de yüzde altmıştır.
İrtibatta vücut lisanı ve ses tonuna göre daha az tesiri olan kelamların; tesirli olması, yerinde kullanılması, kendimizi söz edebildiğimizi düşündürtmesi, varlığımızı ispat edici nitelikte olması, özgürlüğümüzün ilan edilmesinde tesirli oluşu, ben ve fikirlerim kıymetlidir fikrini tabir edebildiğimiz, kimi vakit de haklarımızı koruyup haksızlığın önüne geçebildiğimizi düşündürttüğü için, bizim için kıymeti oldukçatur.
Çoklukla hazır yanıt olmayı arzulayan bireylerin yaşadığı sorunlardan birisi, söyleyeceklerinin o an değil de daha sonrasında aklına gelmesidir. Bağlantı daha sonrası, ‘Keşke şunu söyleseydim!’ , ‘o anda ben bunu niye düşünemedim ki ?’ üzere serzenişler belirir.
Bir öbür durum ise söyleyeceği şeylerin aklına gelmesi ama tabir edememesidir. ‘O an dilimin ucuna geldi fakat söyleyemedim’, ‘söyleyeceklerim boğazıma dizildi, sesim çıkmadı’ üzere sözlerle yaşadıkları durumu özetlerler.
Bağlantıda ziyan görmemek için odağımız daima bizim neyi nasıl söyleyeceğimizde ve daha sonrasında onun karşılığının ihtimalleri dahilinde nasıl yanıt vereceğimizdedir. bu biçimde olunca da bir türlü konuşmanın içeriğine odaklanamayıp bütün odağı kendimizde tutmuş oluruz. Karşı tarafı dinleyemez, gereğince kendimizi söz edemez ve konuşmanın akışına mani olmuş oluruz. Kendimize odaklandığımız bu biçimde durumlar, tasamızı arttırır ve unutmamıza, paniklememize, sesimizin titremesine, konuşma yanılgıları yapmamıza vs. sebep olabilir.
Şayet ki onaylanma muhtaçlığımızı ağır bir biçimde yaşıyorsak, fikrimiz haricinde bir fikirle müsabaka ihtimalimiz bizi ziyadesiyle huzursuz eder. Kendi görüşümüz özgürce sunamıyor ve görüşlerimize değer vermiyorsak, karşı tarafın görüşünü yüceltme ihtimalimiz daha yüksektir. Bu durumla karşı karşıya olan bireyler ‘Keşke karşı tarafın beyninin ortasından geçenleri okuyabilsem!’ üzere dilekleri vardır. Aslında buna hiç de gerek yoktur. Karşımızdaki beşerle birebir fikirde olmak zorunda olmadığımızı kabullenip, fikirlerimize hürmet duyulmasını sağlamalıyız. Birebir biçimde bizim de karşı tarafa karşı fikirlerinde ve hissettiklerinde saygılı olmamız gerekir. ‘Sizin fikirlerinize hürmet duyarım ama ben bu bahiste şöyle düşünüyorum.’ üzere.
Bir öteki durum ise onaylanmamaktan fazla ‘ya reddedilirsem’ telaşıdır. Bizim fikirlerimiz karşı tarafı, bizi reddedeceği kadar rahatsız ediyor ise bu bizim değil karşı tarafın hassasiyetini gösterir. Biz her daim bu hassasiyete nazaran hareket etmeye kalkarsak, içimizdeki çocuğu büyütemeyiz ve bizim fikirlerimiz yeşermeden çürür masraf. Ve bu yüzden de kimse bizim fikirlerimizi sevmek zorunda değil, onaylamak zorunda değil, takdir etmek zorunda değil, gerçek bulmak zorunda değil, inanmak zorunda da değil.
Bağlantıda hazır karşılık olmayı istemekten fazla, içebakışımızı sağlayıp hangi noktalarda eksiklerimizin olduğunu keşfedip kendimizi nasıl onaracağımızın tahlil yollarını aramalıyız.
İrtibatta vücut lisanı ve ses tonuna göre daha az tesiri olan kelamların; tesirli olması, yerinde kullanılması, kendimizi söz edebildiğimizi düşündürtmesi, varlığımızı ispat edici nitelikte olması, özgürlüğümüzün ilan edilmesinde tesirli oluşu, ben ve fikirlerim kıymetlidir fikrini tabir edebildiğimiz, kimi vakit de haklarımızı koruyup haksızlığın önüne geçebildiğimizi düşündürttüğü için, bizim için kıymeti oldukçatur.
Çoklukla hazır yanıt olmayı arzulayan bireylerin yaşadığı sorunlardan birisi, söyleyeceklerinin o an değil de daha sonrasında aklına gelmesidir. Bağlantı daha sonrası, ‘Keşke şunu söyleseydim!’ , ‘o anda ben bunu niye düşünemedim ki ?’ üzere serzenişler belirir.
Bir öbür durum ise söyleyeceği şeylerin aklına gelmesi ama tabir edememesidir. ‘O an dilimin ucuna geldi fakat söyleyemedim’, ‘söyleyeceklerim boğazıma dizildi, sesim çıkmadı’ üzere sözlerle yaşadıkları durumu özetlerler.
Bağlantıda ziyan görmemek için odağımız daima bizim neyi nasıl söyleyeceğimizde ve daha sonrasında onun karşılığının ihtimalleri dahilinde nasıl yanıt vereceğimizdedir. bu biçimde olunca da bir türlü konuşmanın içeriğine odaklanamayıp bütün odağı kendimizde tutmuş oluruz. Karşı tarafı dinleyemez, gereğince kendimizi söz edemez ve konuşmanın akışına mani olmuş oluruz. Kendimize odaklandığımız bu biçimde durumlar, tasamızı arttırır ve unutmamıza, paniklememize, sesimizin titremesine, konuşma yanılgıları yapmamıza vs. sebep olabilir.
Şayet ki onaylanma muhtaçlığımızı ağır bir biçimde yaşıyorsak, fikrimiz haricinde bir fikirle müsabaka ihtimalimiz bizi ziyadesiyle huzursuz eder. Kendi görüşümüz özgürce sunamıyor ve görüşlerimize değer vermiyorsak, karşı tarafın görüşünü yüceltme ihtimalimiz daha yüksektir. Bu durumla karşı karşıya olan bireyler ‘Keşke karşı tarafın beyninin ortasından geçenleri okuyabilsem!’ üzere dilekleri vardır. Aslında buna hiç de gerek yoktur. Karşımızdaki beşerle birebir fikirde olmak zorunda olmadığımızı kabullenip, fikirlerimize hürmet duyulmasını sağlamalıyız. Birebir biçimde bizim de karşı tarafa karşı fikirlerinde ve hissettiklerinde saygılı olmamız gerekir. ‘Sizin fikirlerinize hürmet duyarım ama ben bu bahiste şöyle düşünüyorum.’ üzere.
Bir öteki durum ise onaylanmamaktan fazla ‘ya reddedilirsem’ telaşıdır. Bizim fikirlerimiz karşı tarafı, bizi reddedeceği kadar rahatsız ediyor ise bu bizim değil karşı tarafın hassasiyetini gösterir. Biz her daim bu hassasiyete nazaran hareket etmeye kalkarsak, içimizdeki çocuğu büyütemeyiz ve bizim fikirlerimiz yeşermeden çürür masraf. Ve bu yüzden de kimse bizim fikirlerimizi sevmek zorunda değil, onaylamak zorunda değil, takdir etmek zorunda değil, gerçek bulmak zorunda değil, inanmak zorunda da değil.
Bağlantıda hazır karşılık olmayı istemekten fazla, içebakışımızı sağlayıp hangi noktalarda eksiklerimizin olduğunu keşfedip kendimizi nasıl onaracağımızın tahlil yollarını aramalıyız.