Film, genel bakışta bir aile kıssası ama odak noktasında bir anne ve oğlunun acıklı beraberliğini işliyor. Eva (anne) için güçlü bir hamilelik süreci ve birlikteinde hiç de kolay büyümeyen bir çocuğun sorumluluğu, hayat uzunluğu sırtlanmak zorunda olduğu bir yük haline gelmiştir. Doğumdan evvelki Eva, özgür ruhlu, muvaffakiyet ve meslek odaklı, kuvvetli bir bayan imajı çizmektedir. Doğurmaya karar verip de tüm tertibi değişince olanlar olur.
Kevin (erkek çocuk), küçük yaştan itibaren kuvvetlikle büyütülen, annesi için anlaşılması sıkıntı haller sergileyen, huysuz ve uyumsuz bir çocuk olmuştur. Anneyle bağlantısında künt ve soğuk bir hal içerisinde, irtibata kapalı, komutları dikkate almaz ve şaşırtıcıdır, hiç bir patoloji içermeksizin bu davranışları devam ettirir. Sinemanın gidişatında bu yanılsamanın sebepleri bir bir açığa çıkmaktadır. Kevin’in babasıyla çok sağlıklı bir irtibat kuruyor olması, tahminen de anneyle yaşadıkları tansiyonun dozunu biraz olsun yavaşlatmıştır diyebiliriz. elbette, yaşananların tek sorumlusu Kevin’mış üzere aktarmak hakikat olmaz. Direktör, bu tip anları yakalamak için fırsatlar sunuyor. Eva’nın hayli bunaldığı sırada çocuğuna, ‘’Küçük Kevin doğmadan evvel annesi memnundu.’’ diyerek karşılık vermesini şaşkınlıkla izledim. çabucak hemen algısının tam yerleşmediğini düşünerek tahminen, bu biçimdesi şanssız bir yorum, kim bilir Kevin için ne kadar yaralayıcı olmuştur. Dışarıdan bakan bir göz olarak, bu cümlenin hayat uzunluğu Kevin’in zihninde dönüp durduğunu düşündüm. Gecikmiş ve problemli tuvalet eğitimi süreci, her ikisi için de yıpratıcı görünüyordu. Kevin’in anniçin aldığı birinci fizikî darbe, sinema akışında ilerleyen vakit içinderda gösterildiği biçimiyle yıllar daha sonra bile unutmadığı, bu evrede gelmiştir. Psikopatolojik açıdan düşündüğümüzde, psikoseksüel devirlerdeki takılma, ilerleyen yaşlarda fazlaca çeşitli sorunlara kaynaklık edebilir. Anne-babanın baskıcı ve denetleyiciliği çoka kaçırması, çocuğun bu vakitte önemli sorun yaşamasına sebep olabilir. İşte bu üzere sebeplerle, sinema sonunda beliren ‘’canavar’’ın, hikayeyi tek başına yazmadığı anlaşılmaktadır. Anne ve babanın çocuğun fizikî ve ruhsal gelişmeninde, kişilik ve karakter yapısının şekillenmesinde ne kadar değerli rol oynadığı aşikârdır.
Kevin, anneye karşı epeyce öfkeli. Yaşadıkları ya da yaşayamadıklarının hıncını almak ister üzere öfke kusuyor annesine. Onun müsaade etmediği yahut uygun bulmadığı şeyleri bile isteye yapıyor ki anne ortasındaki kötüyü boşaltsın. Tahminen de ona hayli benzediğini düşündüğünden, ‘’kimi vakit epeyce sert olabiliyorsun.’’ diyerek tıpkı onun üzere olduğunun, yetiştirilme usulü ve halinin ondan öteki bir çocuk meydana getirmeyeceğinin farkında olarak kızıyordu. Ebeveynle münasebette aynalama ve idealize etme kavramlarından yola çıkarak söyleyebiliriz ki çocuk için bu süreçleri kayıpsız atlatmak hayli kıymetlidir. Özellikle benlik gelişmenini sağlıklı tamamlaması için anne ve babadan sevgi, onay ve takdir görmelidir.
Küçük çocuk, kardeş kıskançlığı… Kevin’in anneyle irtibatında yaşadığı sıkıntılar bitmez tükenmez zannederkilk evvelce bir umut ışığı yandı. Ailenin yeni üyesi Celia (kız çocuk), doğumuyla bir arada Kevin için bir tehdit oluşturmaya başlamıştır. Bu süreçte Kevin, annesine daha epey bağlı ve sevgi dolu bir evlat haline dönüşmüştür. Ne yazık ki, bu yakınlık hayli uzun sürmeden bozulmuştur. Kevin’in ortasında karşı koyamadığı birtakım hisler, korkular… kardeşiyle bağlantısında de tıpkı soğukluğu devam ettirmesine sebep olmuştur. Onun için ne güzel bir abi ne de bundan bu biçimde âlâ bir evlat olmuştur. Ve korkarım ki, Celia’nın tek gözünü kaybetmesine sebep de Kevin’dı.
Bu sıkıntılı profilin gorebildiğim tahminen tek fakat en güçlü tarafı, nizamlı olarak bir sporla ilgilenmesiydi. Okçulukta pek başarılıydı Kevin. Babayla ilgisini kuvvetlendiren misal zevkleri vardı. Lakin yazık ki, bu hobisi hem biroldukcalarının tıpkı vakitte bu ailenin sonunu getirdi. Şaşkınlık ve dehşet ortasında izlediğim son 15 dakika, tüm bu anlattıklarımdan özetle, bir çocuğun hayatında yalnız başına ‘’anne’’ figürünün bile ne kadar büyük rol oynadığını şiddetle gösteriyordu. Bir annenin hamilelik sürecinde yaşadığı çalkantıların, sürat kesmeden çocuğun bütün ömrünü nasıl ele geçirdiğini acı bir biçimde görmüş olduk. Ne yapılabilirdi, tam olarak hangi safhada, nasıl yardım edilirdi, bilemiyorum. Bir imkân olsaydı da geçmiş silinip sıfırdan bir hayata başlayabilir miydi bu çocuk?
Kevin (erkek çocuk), küçük yaştan itibaren kuvvetlikle büyütülen, annesi için anlaşılması sıkıntı haller sergileyen, huysuz ve uyumsuz bir çocuk olmuştur. Anneyle bağlantısında künt ve soğuk bir hal içerisinde, irtibata kapalı, komutları dikkate almaz ve şaşırtıcıdır, hiç bir patoloji içermeksizin bu davranışları devam ettirir. Sinemanın gidişatında bu yanılsamanın sebepleri bir bir açığa çıkmaktadır. Kevin’in babasıyla çok sağlıklı bir irtibat kuruyor olması, tahminen de anneyle yaşadıkları tansiyonun dozunu biraz olsun yavaşlatmıştır diyebiliriz. elbette, yaşananların tek sorumlusu Kevin’mış üzere aktarmak hakikat olmaz. Direktör, bu tip anları yakalamak için fırsatlar sunuyor. Eva’nın hayli bunaldığı sırada çocuğuna, ‘’Küçük Kevin doğmadan evvel annesi memnundu.’’ diyerek karşılık vermesini şaşkınlıkla izledim. çabucak hemen algısının tam yerleşmediğini düşünerek tahminen, bu biçimdesi şanssız bir yorum, kim bilir Kevin için ne kadar yaralayıcı olmuştur. Dışarıdan bakan bir göz olarak, bu cümlenin hayat uzunluğu Kevin’in zihninde dönüp durduğunu düşündüm. Gecikmiş ve problemli tuvalet eğitimi süreci, her ikisi için de yıpratıcı görünüyordu. Kevin’in anniçin aldığı birinci fizikî darbe, sinema akışında ilerleyen vakit içinderda gösterildiği biçimiyle yıllar daha sonra bile unutmadığı, bu evrede gelmiştir. Psikopatolojik açıdan düşündüğümüzde, psikoseksüel devirlerdeki takılma, ilerleyen yaşlarda fazlaca çeşitli sorunlara kaynaklık edebilir. Anne-babanın baskıcı ve denetleyiciliği çoka kaçırması, çocuğun bu vakitte önemli sorun yaşamasına sebep olabilir. İşte bu üzere sebeplerle, sinema sonunda beliren ‘’canavar’’ın, hikayeyi tek başına yazmadığı anlaşılmaktadır. Anne ve babanın çocuğun fizikî ve ruhsal gelişmeninde, kişilik ve karakter yapısının şekillenmesinde ne kadar değerli rol oynadığı aşikârdır.
Kevin, anneye karşı epeyce öfkeli. Yaşadıkları ya da yaşayamadıklarının hıncını almak ister üzere öfke kusuyor annesine. Onun müsaade etmediği yahut uygun bulmadığı şeyleri bile isteye yapıyor ki anne ortasındaki kötüyü boşaltsın. Tahminen de ona hayli benzediğini düşündüğünden, ‘’kimi vakit epeyce sert olabiliyorsun.’’ diyerek tıpkı onun üzere olduğunun, yetiştirilme usulü ve halinin ondan öteki bir çocuk meydana getirmeyeceğinin farkında olarak kızıyordu. Ebeveynle münasebette aynalama ve idealize etme kavramlarından yola çıkarak söyleyebiliriz ki çocuk için bu süreçleri kayıpsız atlatmak hayli kıymetlidir. Özellikle benlik gelişmenini sağlıklı tamamlaması için anne ve babadan sevgi, onay ve takdir görmelidir.
Küçük çocuk, kardeş kıskançlığı… Kevin’in anneyle irtibatında yaşadığı sıkıntılar bitmez tükenmez zannederkilk evvelce bir umut ışığı yandı. Ailenin yeni üyesi Celia (kız çocuk), doğumuyla bir arada Kevin için bir tehdit oluşturmaya başlamıştır. Bu süreçte Kevin, annesine daha epey bağlı ve sevgi dolu bir evlat haline dönüşmüştür. Ne yazık ki, bu yakınlık hayli uzun sürmeden bozulmuştur. Kevin’in ortasında karşı koyamadığı birtakım hisler, korkular… kardeşiyle bağlantısında de tıpkı soğukluğu devam ettirmesine sebep olmuştur. Onun için ne güzel bir abi ne de bundan bu biçimde âlâ bir evlat olmuştur. Ve korkarım ki, Celia’nın tek gözünü kaybetmesine sebep de Kevin’dı.
Bu sıkıntılı profilin gorebildiğim tahminen tek fakat en güçlü tarafı, nizamlı olarak bir sporla ilgilenmesiydi. Okçulukta pek başarılıydı Kevin. Babayla ilgisini kuvvetlendiren misal zevkleri vardı. Lakin yazık ki, bu hobisi hem biroldukcalarının tıpkı vakitte bu ailenin sonunu getirdi. Şaşkınlık ve dehşet ortasında izlediğim son 15 dakika, tüm bu anlattıklarımdan özetle, bir çocuğun hayatında yalnız başına ‘’anne’’ figürünün bile ne kadar büyük rol oynadığını şiddetle gösteriyordu. Bir annenin hamilelik sürecinde yaşadığı çalkantıların, sürat kesmeden çocuğun bütün ömrünü nasıl ele geçirdiğini acı bir biçimde görmüş olduk. Ne yapılabilirdi, tam olarak hangi safhada, nasıl yardım edilirdi, bilemiyorum. Bir imkân olsaydı da geçmiş silinip sıfırdan bir hayata başlayabilir miydi bu çocuk?