Ev
Kültür
Tükürük ipleriyle birbirine bağlı: Gorki Tiyatrosu’ndaki “Antigone”
Leonie Böhm ve ekibi, Antigone mitinin temeline iniyor.
Ulrich Seidler
Lea Draeger, Eva Löbau, Çiğdem Teke ve Julia Riedler (soldan)imago
Ben, diye tiksinti içinde bağırıyor. ben ben ben ben Sözcük gırtlaktan gırtlaktan gelen bir çığlığa dönüşene kadar onları haykırır. “Kendi pisliğime dönüp durmak istemiyorum.” Ama yönetmen Leonie Böhm ve ekibinin Gorki Tiyatrosu’nda yuvarlanıp gittiği tam da bu döngüsel hareket. Programda “Antigone” var ve ayrıca Sofokles’in oyunundan birkaç bölüm var. Ama gerçekten sadece kendinizi mitten kurtarmak ve – gelenekten, nesillerden ve izleyicilerden ayrılmış, şekilsiz, sefalete, ölüm korkusuna ve ayrıca birkaç sıvı tiyatro dışkısı paketine maruz kalmış ve yıkanmış, anın içindeki birey üzerine düşünmek için.
Kayıp, karışık, karanlık bir kumaş mahzende, bir rahimde gevezelik mi ediyorlar? Arkada, ışık odaya küçük bir delikten girer. Dayanışma, ancak canlı müzisyen Fritzi Ernst eşliğinde sahnedeki dört oyuncunun – Lea Draeger, Eva Löbau, Julia Riedler ve Çiğdem Teke’nin durumsal ortak kaderinde bulunabilir. Bu teatral sanat, çatışma, yönelim, biçim, mesaj ve hatta pathos gibi hiyerarşik ve toksik teatral geleneklerden kaçınmaya çalışır.
Bunun yerine, bir tür oyun kültüne – Go’ya geri dönüyor. Bunun için karşılıklı bütün dikkatlerde utanma ve iğrenmenin sınırları aşılır: Hemen başlarda ıslık çalarlar, sonra üflerler, sonra tükürürler, vıraklarlar, tükürürler, boğarlar, tükürük toplarlar, ağızlarına akıtsınlar. diğerleri, dillerinden iplik geçirip, birbirlerinin dudaklarından yalarlar, birbirlerine sürerler.
Gorki’de çift terapisi: Leonie Böhm, Ibsen’in “Nora”sının bittiği yerden devam ediyor
Akşam boyunca dördünden her biri aşağı yukarı çıplak olarak dışkı havuzuna atlamış olacak. Sonra fışkıran sarılmalar ve mukus var. Bu aslında eğlenceli olmalı, örneğin 2005’te Jürgen Gosch’un iğrenç tiyatro olarak karalanan “Macbeth”indeki cadı performansında olduğu gibi, ancak dördü şehvetli, hayvansı bir kendi kendine yeterliliğe ulaşamıyor, ancak yaptıkları her şeye takılıp kalıyorlar. ironi ve ima içinde yapmak.
İyi bir resim ortaya çıktığında: Biri diğerinin elastik elbisesinin altına çıplak olarak girer ve çıplaklığı kumaştan görünene kadar dışarıdan kirlenir. Doğmamış bir çocuk gibi, birbirine yapışmış bir eş gibi, ölü bir anne gibi birbirine yapışan bir varlık, hayatın darlığı ve yeryüzündeki ölülerle iç içeliği bu kucaklaşmada ortaya çıkar. Oedipus’un, yasağa rağmen kardeşini yeraltı dünyasının yolunu bulabilmesi için tozla örten kızı efsanesi bir şekilde bununla ilgilidir. Bu akşamdan sonra bir nevi kanalizasyon gibi hayal ediyorsunuz.
Antigone 21 Nisan, 14 Mayıs, 19:30 Maxim Gorki Tiyatrosu, biletler ve bilgi için Tel.: 030 20221115 veya gorki.de
Kültür
Tükürük ipleriyle birbirine bağlı: Gorki Tiyatrosu’ndaki “Antigone”
Leonie Böhm ve ekibi, Antigone mitinin temeline iniyor.
Ulrich Seidler
Lea Draeger, Eva Löbau, Çiğdem Teke ve Julia Riedler (soldan)imago
Ben, diye tiksinti içinde bağırıyor. ben ben ben ben Sözcük gırtlaktan gırtlaktan gelen bir çığlığa dönüşene kadar onları haykırır. “Kendi pisliğime dönüp durmak istemiyorum.” Ama yönetmen Leonie Böhm ve ekibinin Gorki Tiyatrosu’nda yuvarlanıp gittiği tam da bu döngüsel hareket. Programda “Antigone” var ve ayrıca Sofokles’in oyunundan birkaç bölüm var. Ama gerçekten sadece kendinizi mitten kurtarmak ve – gelenekten, nesillerden ve izleyicilerden ayrılmış, şekilsiz, sefalete, ölüm korkusuna ve ayrıca birkaç sıvı tiyatro dışkısı paketine maruz kalmış ve yıkanmış, anın içindeki birey üzerine düşünmek için.
Kayıp, karışık, karanlık bir kumaş mahzende, bir rahimde gevezelik mi ediyorlar? Arkada, ışık odaya küçük bir delikten girer. Dayanışma, ancak canlı müzisyen Fritzi Ernst eşliğinde sahnedeki dört oyuncunun – Lea Draeger, Eva Löbau, Julia Riedler ve Çiğdem Teke’nin durumsal ortak kaderinde bulunabilir. Bu teatral sanat, çatışma, yönelim, biçim, mesaj ve hatta pathos gibi hiyerarşik ve toksik teatral geleneklerden kaçınmaya çalışır.
Bunun yerine, bir tür oyun kültüne – Go’ya geri dönüyor. Bunun için karşılıklı bütün dikkatlerde utanma ve iğrenmenin sınırları aşılır: Hemen başlarda ıslık çalarlar, sonra üflerler, sonra tükürürler, vıraklarlar, tükürürler, boğarlar, tükürük toplarlar, ağızlarına akıtsınlar. diğerleri, dillerinden iplik geçirip, birbirlerinin dudaklarından yalarlar, birbirlerine sürerler.
Gorki’de çift terapisi: Leonie Böhm, Ibsen’in “Nora”sının bittiği yerden devam ediyor
Akşam boyunca dördünden her biri aşağı yukarı çıplak olarak dışkı havuzuna atlamış olacak. Sonra fışkıran sarılmalar ve mukus var. Bu aslında eğlenceli olmalı, örneğin 2005’te Jürgen Gosch’un iğrenç tiyatro olarak karalanan “Macbeth”indeki cadı performansında olduğu gibi, ancak dördü şehvetli, hayvansı bir kendi kendine yeterliliğe ulaşamıyor, ancak yaptıkları her şeye takılıp kalıyorlar. ironi ve ima içinde yapmak.
İyi bir resim ortaya çıktığında: Biri diğerinin elastik elbisesinin altına çıplak olarak girer ve çıplaklığı kumaştan görünene kadar dışarıdan kirlenir. Doğmamış bir çocuk gibi, birbirine yapışmış bir eş gibi, ölü bir anne gibi birbirine yapışan bir varlık, hayatın darlığı ve yeryüzündeki ölülerle iç içeliği bu kucaklaşmada ortaya çıkar. Oedipus’un, yasağa rağmen kardeşini yeraltı dünyasının yolunu bulabilmesi için tozla örten kızı efsanesi bir şekilde bununla ilgilidir. Bu akşamdan sonra bir nevi kanalizasyon gibi hayal ediyorsunuz.
Antigone 21 Nisan, 14 Mayıs, 19:30 Maxim Gorki Tiyatrosu, biletler ve bilgi için Tel.: 030 20221115 veya gorki.de